Βασίλης Μπακόπουλος

Επιταχύνουμε ολοένα, άθελά μας ίσως, αφού η κατηφόρα δεν θέλει και ιδιαίτερη πίεση στο... γκάζι.
Απτόητοι από οτιδήποτε άλλο πέρα από το μικρόκοσμό μας, το οχυρωμένο «εγώ» μας, όσο αδύνατο κι αν είναι αυτό.
Συνειδητά επιλέγουμε το δέντρο, χάνοντας το δάσος. Θεωρώντας ότι με αυτό μπορούν να ασχοληθούν οι άλλοι. Ενας λιγότερος, άλλωστε, δεν θα κάνει τη διαφορά.
Το θέμα δεν είναι να πατήσεις το φρένο, το θέμα είναι να αντιληφθείς επιτέλους τον κατήφορο και να ανακρούσεις πρύμνα, έγκαιρα - αν μπορεί να υπάρξει «έγκαιρα» τώρα πια.
Μοιάζουν οι μέρες μας να έχουν κάτι από το αρρωστημένο μεγαλείο της εποχής της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας - μια μεγάλη εποχή που τελείωσε όταν επιβλήθηκαν μικροί άνθρωποι.
Είναι οι ίδιοι μικροί άνθρωποι που στους αιώνες των αιώνων αρέσκονται να αποτελούν την ανώνυμη μάζα, αντί να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες.
Που επιθυμούν να παραμένουν πλήθος.
Που στο σκοτάδι του σπιτιού τους θαμπώνονται από τη γαλάζια οθόνη και αποβλακώνονται κάθε μέρα και περισσότερο από τους μεγατόνους δηλητηριώδους προπαγάνδας και χαζοχαρούμενων ριάλιτι μαγειρικής και «κοινωνικού προβληματισμού».
Ο καιρός των επαναστάσεων ίσως να έχει παρέλθει, αλλά σήμερα η μαζικότητα μπορεί να επιτευχθεί αποκλειστικά... κατά μόνας.
Αρκεί ο καθένας μας να κάνει το βήμα που του αναλογεί, αρνούμενος την ανωνυμία - που έχει φτάσει, στους καιρούς που ζούμε, να θεωρείται ισοδύναμο και ανάλογο της ασφάλειας.