Η αποστασιοποίηση δεν σημαίνει απάθεια, ούτε αδράνεια. Συνιστά αντίδραση σε όλα αυτά που μας μετατρέπουν σε μάζα εν καιρώ ειρήνης και σε κιμά εν καιρώ πολέμου.
Κι ίσως να αποτελεί μία από τις ελάχιστες δυνατότητες που έχεις να αντιπαρατάξεις άμυνα σε όλα αυτά που -συνεχίζουν- να συμβαίνουν.
Σε όλα αυτά που η πορεία τους είναι ευδιάκριτη ανάμεσα σε συντριμμένες «ακεραιότητες», σε λερωμένους «αδαμάντινους» χαρακτήρες, σε αποκαΐδια από «καθωσπρεπίστικες» συμπεριφορές, σε σκισμένα σχεδιάσματα από «φιλιππικούς», σε λασπωμένα κουρέλια από σημαίες που ποτέ δεν θα υποστέλλονταν - ενίοτε και ανάμεσα σε... λερωμένα σώβρακα αμετροεπών «ηρώων».
Σε όλα αυτά που μέρος τους -είτε του οδοστρωτήρα είτε των... υπόλοιπων- αποτελούμε κι εμείς γιατί, πολύ απλά, ανεχόμαστε. Και με με τον τρόπο αυτό δίνουμε αφειδώς συγχωροχάρτια στον εαυτό μας, τάσσοντάς τον πάντα από την πλευρά του δίκιου, από την πλευρά του φωτός...
Και βέβαια εμείς -τα... «φωτεινά όντα»- ζούμε στην ηδονή της αυτοϊκανοποίησης απλώς και μόνο από την ιδέα ότι έτυχε να είμαστε παιδιά μιας πατρίδας που τη λέμε Ελλάδα. Πατρίδας κάποιων πραγματικά σπουδαίων ανθρώπων, ανά τους αιώνες.
Και μέχρι πρότινος μιας πατρίδας που συνέχιζε την πορεία της στο χρόνο επιμένοντας να επιβραβεύει το κιτς, το τυχάρπαστο, το εύκολο κέρδος.
Μιας πατρίδας που συνεχίζει να εφευρίσκει απίθανες δικαιολογίες για να σπρώχνει τα παιδιά της στον κρατικό τζόγο.
Μια πατρίδας που αστέρια βλέπει πια μόνο στη μικρή της οθόνη κι όχι στρέφοντας το βλέμμα στον ουρανό της...

* Στίχος από το ποίημα «Φοβισμένοι», του Αφροαμερικανού λογοτέχνη Λάνγκστον Χιουζ - σε μετάφραση Λ. Καραπαναγιώτη