Είχε χαρούμενο και παιχνιδιάρικο τόνο. Και έκανε πλάκα με το ότι ένα ζευγάρι της εποχής δεν είχε λεφτά, ούτε για να πληρώσει το ρεύμα! Αυτό το τραγουδάκι έπιασε να ακούγεται στ' αυτιά μου, στην τελευταία επίσκεψή στα γραφεία της ΔΕΗ, η οποία είναι ακόμα στη θέση της, δεν έσκασε καμία βόμβα, όπως είχαν "προειδοποιήσει" πριν από λίγες μέρες. Ο υπάλληλος βάσταγε το κεφάλι του και μόλις έβλεπε τους καταναλωτές να φτάνουν τους 5 μέσα στο γραφείο, τους προέτρεπε να περάσουν και στα διπλανά γραφεία για να εξυπηρετηθούν. "Αυτή τη δουλειά κάνουμε από τις 7.30 το πρωί, ως τις 2.30 το μεσημέρι. Διακανονισμούς. Ολος ο κόσμος ζητάει δόσεις" μου εξήγησε. Εκεί είδα πως πραγματικά η υπηρεσία είναι ανήμπορη να κάνει οτιδήποτε παραπάνω, παρά μόνο αυτά τα απολύτως απαραίτητα. Οι εργαζόμενοι δαπανούν πολλές ώρες για αυτές τις διαδικασίες, οι οποίες δεν ξέρω και αν αποδίδουν. Ο κόσμος έχει να πληρώσει, ακόμα και αυτές τις δόσεις; Τελικά, το 2013, πρώτον, το τραγούδι παραμένει επίκαιρο και δεύτερον, οι στίχοι δεν ακούγονται καθόλου αστείοι! Μόνη μας ελπίδα... ο "ήλιος ο ηλιάτορας", που θα μας δώσει φως αληθινό... και τσάμπα! Ατέλειωτες ουρές στις υπηρεσίες, αμέτρητα χαρτάκια να βγαίνουν για να μας δείχνουν τις προτεραιότητες, δυστυχώς και αμέτρητα προβλήματα στο κάθε σπίτι, στο κάθε νοικοκυριό. Ας κρατηθεί τουλάχιστον άσβεστη η ελπίδα, το εσωτερικό μας φως, αυτό που ούτε αγοράζεται, ούτε πουλιέται, που μπορεί να μην μετριέται σε βατ, αλλά είναι το δυνατότερο και το πιο λαμπερό από όλα.

"Και όπως βουλιάζει η πόλη στη νύχτα/τους μέσα διακόπτες γυρνάμε και κοίτα! Τι φως έρωτά μου τι φως"!