Πόσο δύσκολο είναι να εμψυχώσεις ανθρώπους του μόχθου. Ποιες είναι, εκείνες οι λέξεις που μπορούν να επουλώσουν την ανησυχία, τον φόβο τους;
Στολισμένες, κατάλληλες λέξεις, δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει τρόπος, όταν η αμφιβολία  ροκανίζει το μυαλό των απλών ανθρώπων.
Η κτηνώδης ιδιοτέλεια των πολιτικάντηδων οδήγησε στον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.  Ζήσαμε την κατοχή, ποιος θα το περίμενε στη δύση της ζωής μας ; Ανησυχία, ερωτήσεις, απόγνωση, σε απλές λέξεις.
Κι όμως, τ' αχόρταγα ανθρωποειδή , διψούν ακόμα για αίμα. Ηχεί ενοχλητικά η δήλωση προ ημερών του υπ. των Οικονομικών: «αίμα και δάκρυα» για την πατρίδα. Μεταγγίσεις χωρίς την συναίνεση του λαού, με εκφοβισμό και πυροτεχνήματα ρητορισμού για την σωτηρία της χωράς.
Υπάρχουν βαμπίρ σ' αυτή τη χώρα, ζουν και πολλαπλασιάζονται εδώ και δεκαετίες. Κατασπάραξαν κοινωνικά κονδύλια, εθνικό πλούτο και προτίστως τα όνειρά μας.
Οι λέξεις έχουν δυναμική , βαρύτητα, αλλά οι δικές τους λιθοβολούν τον λαό, τρομοκρατούν και βιαιοπραγούν με παρακρατικούς μηχανισμούς σε φιλήσυχα κινήματα.
Παραπλανούν  με ελεγχόμενες εξεταστικές για δήθεν κάθαρση, με το επαναλαμβανόμενο σκηνικό των τελευταίων δεκαετιών, με το ίδιο τέλος. Αθώοι. Το happy end, δεν θα το δούμε, δυστυχώς.
Κάπως έτσι, κάποιος απ' τους «αθώους» πίνει καφέ στο Βερολίνο, άλλος αγναντεύει τον Ιερό βράχο  απ' το «φτωχικό του» και ο «ρομαντισμός» καλά κρατεί σ' αυτό τον τόπο.
Όμως,  το ανησυχητικό δεν είναι  μόνο  ο σημερινός κατακερματισμός της κοινωνίας μας,  αλλά τίθεται το ερώτημα: ΑΝ,  υπάρχουν νέοι που να πιστεύουν ακόμα στον δικομματισμό τους;  Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις φανερώνουν ένα 35%-39%  να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στα δύο κόμματα.
Μυρίζει στασιμότητα, ανακύκλωση, σαπίλα, κι αυτό είναι που φοβίζει περισσότερο.

Δημήτρης Ευθυμίου