Το ραντεβού είχε κλειστεί  για τις  6:30 το πρωϊ της Κυριακής  στα γραφεία του ορειβατικού συλλόγου. Το πρόγραμμα έχει ανάβαση  στην καρδιά του Ταϋγέτου  στο πανέμορφο  επιβλητικό Τραγοβούνι.
Μια ομάδα  13 ατόμων  επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο του  συλλόγου  με προορισμό  το τουριστικό  του Ταϋγέτου. ΄Ηπιαμε ένα  ζεστό τσάϊ για να αντιμετωπίσουμε  το κρύο  και αφού  έγινε  η απαραίτητη  κουβέντα  για την ανάβαση  επιβιβαστήκαμε  στο λεωφορείο μας και πήραμε το δρόμο  δεξιά  για  Αγία Μαρίνα  και στο λαιμό  του Μπάκα κάναμε αριστερά.
Κατεβαίνοντας το δρόμο δεξιά μας ξεπρόβαλλε το σκληροτράχηλο  Τραγοβούνι. Η εικόνα του μεγαλοπρεπής! Η  θέα των απόκρημνων βράχων  με τους  ανάγλυφους  ασβεστολιθικούς  γκρεμούς  σου κόβει την ανάσα. Λίγο πιο  κάτω  στον ΄Αγιο Παντελεήμονα αφήσαμε το πουλμανάκι μας.  Από εκεί ακολούθησε κατάβαση  μέχρι να «πέσουμε» μέσα στο ρέμα. Κατεβαίνοντας  την πλαγιά κλαίει η ψυχή σου βλέποντας τους κομμένους κορμούς των δένδρων, 4 χρόνιας μετά να μαρτυρούν ακόμα το έγκλημα  που  συντελέστηκε με τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007.
Αφού μπήκαμε  στο ρέμα, το οποίο προεκτεινόμενο  προς τα κάτω   συναντάει το φαράγγι του  Ριντόμου,  φτάσαμε στη θέση  Περιστερία  στη βάση  του  Τραγοβουνίου. Το  υψόμετρο  στη  βάση  είναι περίπου  800 μέτρα  και με  μια σχεδόν κάθετη  ανάβαση  φτάσαμε στην κορυφή περίπου στα  2000 μέτρα  υψόμετρο.
Η ανάβαση για την κορυφή κράτησε  περίπου 3 ώρες  από τη δυτική  πλευρά του βουνού με σύμμαχο τον καλό καιρό. Η διαδρομή  ήταν ανηφορική χωρίς σημείο ανάσας με συνεχόμενη κόντρα και  σάρα (ένα ποτάμι από πέτρες) ανεβάζοντας το βαθμό δυσκολίας και κάνοντας τη  διαδρομή  πιο  επίπονη και   απαιτητική.
Ανεβαίνοντας όλο και πιο  ψηλά  η προσπάθεια  γινόταν  όλο και πιο έντονη. ΄Ομως  η ομάδα ήταν δυνατή και με  καθοδήγηση  από τα έμπειρα  μέλη του συλλόγου  ανεβήκαμε  όλοι  με  ασφάλεια. Αρχηγοί  της ομάδας ήταν  ο Γιάννης  Κουρουμπάς με εξαιρετική  εμπειρία  και πολύ καλός  γνώστης  της περιοχής.
Πλησιάζοντας στο  διάσελο τα  βράχια  γίνονταν  όλο  και πιο απότομα  και κοφτερά και έπρεπε  να σκαρφαλώσουμε .Όμως με  πολλή θέληση  και  ψυχή  και πάντα με  σεβασμό για το βουνό  μπαίνοντας στην καρδιά του αφουγκράζεσαι την  ψυχή των βράχων και αφού γίνεις  ένα  αυτό με τη σειρά του σε  ανταμείβει με την υπέροχη θέα  και την ομορφιά του .
Εχοντας βγεί στην κορυφογραμμή τα τελευταία μέτρα πριν την κορυφή η διαδρομή γλυκαίνει. Η θέα από εκεί είναι υπέροχη.  Οι εικόνες μοναδικές! Το βουνό βρίσκεται στο κέντρο  του Ταϋγέτου και από εδώ  φαίνονται όλα τα  βουνά  της Πελοποννήσου.
Ο Ερύμανθος,  η Ζήρεια, ο Χελμός, το Μαίναλο, ο Πάρνωνας.
Απέναντί μας  βρίσκεται  η κορυφογραμμή  του Ταϋγέτου. Το παξιμάδι, η Νεραϊδοβούνα,  το Σπανακάκι, η Αθάνατη  Ράχη, η επιβλητική πυραμίδα  του προφήτη Ηλία, το Σιδηρόκαστρο και η απόκρυμνη κορυφή του Χαλασμένου  να απλώνεται με όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Στο βάθος  φαίνεται  ο Μεσσηνιακός  κόλπος  και ένα  μέρος της  Καλαμάτας.
Αφού ξεκουραστήκαμε  και  βγάλαμε τις απαραίτητες  φωτογραφίες, πήραμε το δρόμο της επιστροφής με πολλά γέλια και πειράγματα. Η επιστροφή έγινε από  την  βορειοανατολική   πλευρά του  βουνού πιο ήπια με  μεγαλύτερη  διάρκεια. Η  διάρκεια της κατάβασης  κράτησε περίπου 5 ώρες.
Δυστυχώς και αυτή η πλευρά του  βουνού είναι καμένη.
Πεσμένοι κορμοί αιωνόβιων δέντρων φράζουν το υποτυπώδες  μονοπάτι κάνοντας πιο δύσκολη  την κατάβαση.
Είναι παρήγορο όμως ανάμεσα στα καμένα  δέντρα  να  ξεπροβάλλουν   μικρά ελατάκια, πιο ζωηρά, με καταπράσινα φύλλα που σημαίνουν την  αναγέννηση. Η ζωή ξαναρχίζει! Μετά από αρκετές ώρες μπήκαμε πάλι στη ρεματιά από  όπου  ξεκινήσαμε, βορειότερα  περιμετρικά του  βουνού.
Κάποιοι ασχολήθηκαν με το μάζεμα των χόρτων και οι υπόλοιποι  είχαμε  την ευκαιρία να  θαυμάσουμε το φαράγγι με τις υπέροχες πτυχώσεις των πετρωμάτων που έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής με τα χρώματα του  Φθινοπώρου.
Βγαίνονας από το φαράγγι πήραμε το μονοπάτι το οποίο ήταν σκαμμένο  σε πολλά σημεία από  αγριογούρουνα.
Τα τελευταία 20 λεπτά διασχίσαμε ένα δασικό χωματόδρομο, αποθεραπεία  για τα πόδια ύστερα από πολύωρο περπάτημα.
Περήφανοι  για το  τολμηρό  μας εγχείρημα  και παίρνοντας μαθήματα  για την καθημερινότητα κάνοντάς μας πιο δυνατούς αγναντέψαμε για τελευταία φορά τον πέτρινο  γίγαντα, το Τραγοβούνι.
Άλλη μία υπέροχη εξόρμηση με τον ορειβατικό τελείωσε, κρατώντας την εμπειρία  στο σεντούκι της  ψυχής  μας….

Ολυμπία Φασιλάκη
Μέλος του Ορειβατικού  Συλλόγου  Καλαμάτας