Το πάθημα με τον Οδ. Βουδούρη ας γίνει επιτέλους μάθημα για το ΠΑΣΟΚ

Πριν λίγες μέρες απηύθυνα ανοιχτή επιστολή προς τον Οδυσσέα Βουδούρη για να επισημάνω, αφενός τις αυτονόητες υποχρεώσεις του απέναντι στο ΠΑΣΟΚ ως πολιτικού φορέα που  κακώς τον ανέδειξε και αφετέρου απέναντι σε αυτούς που τον ψήφισαν και που στην πλειοψηφία τους αισθάνονται προδομένοι, θεωρώντας τους εαυτούς τους κοψοχέρηδες για την επιλογή τους.
Ο ίδιος βεβαίως, έχοντας πλέον μετακομίσει σε άλλο πολιτικό σχηματισμό, αντιμετωπίζει τα πράγματα από μια  διαφορετική οπτική γωνία και κατηγορεί το Κίνημα για δεξιά στροφή και απεμπόληση των δημοκρατικών αξιών και παραδόσεων του. Απόμακρος, απομονωμένος, υπεράνω, χωρίς διαβούλευση με τους ψηφοφόρους του, αυτοαναγορευθείς σε εγγυητή και θεματοφύλακα της μοναδικής αλήθειας, αποφάσισε ότι το ΠΑΣΟΚ παρέκλινε από τις αρχές του και πρόδωσε το λαό.  Ισχυρίζεται επίσης πεισματικά, ότι δεν είναι υποχρεωμένος να παραιτηθεί και να παραδώσει την έδρα του, αφού ο ίδιος έμεινε σταθερός, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ που ξέφυγε από την δημοκρατική πορεία του.
Τόσο καλά δηλαδή. Ψήφισε το πρώτο (καλό) μνημόνιο, ψήφισε το (καλό) μεσοπρόθεσμο, ψήφισε όλους τους (καλούς) εφαρμοστικούς νόμους και τον μάρανε το δεύτερο (κακό) μνημόνιο. Επειδή έτσι αποφάσισε, άρχισε να ψάχνει δημοσιεύσεις και οικονομικές αναλύσεις που να αποδεικνύουν ότι μπορούσαμε να αντισταθούμε στην Τρόικα, γιατί τάχα μια χρεοκοπία θα στοίχιζε στη Ευρώπη πάνω από ένα τρις ευρώ. Άρα δεν θα μας άφηναν να χρεοκοπήσουμε. Αρα κακώς το ψηφίσαμε και χαλκεύσαμε δεσμά σε βάρος της χώρας. Τα «πίστεψε» και τα αναπαράγει, προκαλώντας τον κόσμο που τον ψήφισε. Δεν σιωπά, δεν πέφτει σε κατάσταση περισυλλογής, προβάλλει τα έωλα επιχειρήματα του,  θέλοντας να μας πείσει ότι τον αδικούμε. 
«Ουδείς επικινδυνέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχάριστου», λέει πολύ σοφά ο λαός μας. Αφού όμως διατείνεται τόσο πολύ για την δημοκρατική του ευαισθησία, γιατί δεν προκάλεσε μια ευρεία και όχι στενή συνάθροιση ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, πριν την καταψήφιση της δανειακής σύμβασης;  Να ακούσει τη γνώμη του κόσμου και όχι τη δική του φωνή. Να αφουγκραστεί, όπως είχε υποχρέωση,  τι θα του έλεγαν  οι πολίτες που του έκαναν την μεγάλη τιμή να τον ψηφίσουν και οι οποίοι δεν μπορεί να έκριναν σωστά μόνο όταν τον εμπιστεύτηκαν και τώρα να είναι λάθος που παραμένουν πιστοί στο Κίνημα.
Οι πολίτες που κατά χιλιάδες προσέτρεξαν στα εκλογικά κέντρα για την ανάδειξη αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, του μοναδικού κόμματος ελπίδας για τη χώρα και όχι της αμφιθυμίας και των κομψευόμενων λόγων ήξεις αφίξεις, δίνοντας ένα ηχηρό χαστούκι στους καταστροφολόγους και τις Κασσάνδρες που το ήθελαν στα τάρταρα, στα επίπεδα του 8 έως 10/%. Τώρα με την προσέλευση 240.000 πολιτών στις κάλπες, πήραν την απάντηση, μαζί και ο κ. Βουδούρης.  Την πιο σκληρή απάντηση όμως θα την έχουν την ημέρα των εκλογών. Ας περιμένουν και Κυριακή κοντή γιορτή.
Η ΔΗΜΑΡ από την άλλη, που δέχτηκε στους κόλπους της τον καθυστερημένα «κοινωνικά ευαίσθητο» κύριο Βουδούρη, το έπραξε, χωρίς αμφιβολία, με το αζημίωτο. Πώς;  Δημιουργώντας κοινοβουλευτική ομάδα 10 βουλευτών, με έδρες και ψήφους άλλου κόμματος, εξασφάλισε τεχνητά και κρατική χρηματοδότηση και βήμα στα προεκλογικά ντιμπέητ και ισότιμη αρχηγική εμφάνιση Κουβέλη στη Βουλή μέχρι να διακόψει τις εργασίες της και επικοινωνιακή υπεροχή έναντι άλλων κομμάτων. Με λίγα λόγια, το τερπνό μετά του ωφελίμου. «Έντιμες αριστερές» δοσοληψίες, παρά τις αρχικές υποσχέσεις ότι δεν θα γίνουν δεκτοί εν ενεργεία βουλευτές. Κατά τα άλλα, καθαρές κουβέντες, καθαρές εξηγήσεις.
Στο ΠΑΣΟΚ λοιπόν,  ας είναι  στο μέλλον περισσότερο  προσεκτικοί με τις επιλογές προσώπων. Είναι αδιανόητο να βρίσκουν  από το πουθενά τον «πάσα ένα» βιογραφικοφόρο,  να τον χρίζουν υποψήφιο και να μην εξετάζονται βασικά ζητήματα σε σχέση με την πίστη του στην Ιστορία και τις αρχές  του Κινήματος. Το ζήσαμε με τον Κουλουριάνο που μετεπήδησε αεράτος στο ΔΗΚΚΙ, με τον Οικονομόπουλο  που  συμπορεύτηκε με ευκολία  με τη Ν.Δ και εξαφανίστηκε  και τώρα με τον Βουδούρη, που αντί της παραίτησης,   ευχαρίστως και  προθύμως, παρέδωσε την έδρα του ΠΑΣΟΚ που δεν του ανήκει στη  ΔΗΜΑΡ, με αντάλλαγμα την υποψηφιότητα του στη Β΄ Αθήνας.  Όλοι τους είχαν κάτι κοινό. Ηχηρό βιογραφικό.  Επί τέλους, τα παθήματα ας γίνουν μαθήματα.

Σταύρος Στραβόλαιμος