Του Γιάννη Γαλανόπουλου
Μέλους της ΝΕ
του ΚΚΕ Μεσσηνίας

Και στις εκλογές της 6ης Μάη αλλά πολύ περισσότερο στην εκλογική μάχη που έρχεται διαφαίνεται έντονα ένας ολοένα και βαθύτερος προβληματισμός μέσα στο λαό για το πού πάνε τα πράγματα. Δεν είναι παράλογο, το αντίθετο μάλιστα, να φουντώνουν αναζητήσεις, να πυροδοτείται ανυπομονησία για την επόμενη μέρα αν σκεφτεί κανείς ότι οι εξελίξεις των τελευταίων δυόμισι ετών με σαρωτικά αντιλαϊκά μέτρα, μνημόνια, δανειακές συμβάσεις κλπ έχουν φτάσει τη μεγάλη πλειονότητα του λαού σε οριακό επίπεδο.
Βεβαίως, όπως έγκαιρα είχε επισημάνει το ΚΚΕ τα μέτρα αυτά δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είχαν ήδη διακηρυχτεί, με πιο κομψό τρόπο ασφαλώς, εδώ και είκοσι χρόνια από τη συνθήκη του Μάαστριχτ που οριοθέτησε σαφώς και τις εξελίξεις εντός της ΕΕ. Τότε βέβαια στο ελληνικό κοινοβούλιο το Κομμουνιστικό Κόμμα επεχειρείτο να παρουσιαστεί ως πρωταθλητής του αρνητισμού και της οπισθοδρόμησης ενάντια στην «Ευρώπη των λαών» όπως υποστήριζαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ αλλά και ο αριστερός Συνασπισμός. Η ζωή δικαίωσε το ΚΚΕ για την εκτίμησή του ότι η ΕΕ είναι ένωση του κεφαλαίου, είναι λάκκος των λεόντων για τα λαϊκά συμφέροντα και ότι το επόμενο διάστημα θα έρχονταν δύσκολα χρόνια παρά τις διακηρύξεις για ανάπτυξη και πρόοδο. Δεν διεκδικούμε βέβαια ως κόμμα μαντικές ικανότητες. Ξέρουμε όμως ότι ο καπιταλισμός έχει γραμμένες στο DNA του τις κρίσεις, ότι αυτές είναι αναπόφευκτες εφόσον η παραγωγή των προϊόντων και οι επενδύσεις σχεδιάζονται για το κέρδος των λίγων, ιδιοκτητών στα μέσα παραγωγής, και όχι για να καλύπτονται οι ανάγκες του λαού.
Ξέραμε, το είπαμε και δικαιωνόμαστε ότι φυσικά η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης, κλεψιάς ή συνάθροισης λαμογιών. Αυτά είναι τα συμπτώματα της αρρώστιας. Η νόσος είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι σχεδόν όλος ο πλανήτης, οι καπιταλιστικές χώρες βιώνουν οικονομική κρίση.
Σχεδόν το σύνολο των υπολοίπων πολιτικών κομμάτων προσπάθησαν και προσπαθούν ακόμα να συγκαλύψουν αυτή την αλήθεια, να εξαπατήσουν για τις αιτίες των προβλημάτων και φυσικά να στρέψουν την όποια αντίδραση και αγανάκτηση δημιουργείται σε ακίνδυνα για το σύστημα και την ύπαρξή του κανάλια.
Το ΚΚΕ ξεκαθάρισε ότι οριστική λύση μπορούν να βρουν τα λαϊκά προβλήματα εφόσον συμβούν ριζικές αλλαγές στο πεδίο της οικονομίας. Εννοούμε ότι ο λαός, ο εργαζόμενος κόσμος που σήμερα δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο, πρέπει να γίνει διαχειριστής του πλούτου που παράγει. Παρένθεση: Αραγε πόσο αντιφατικό είναι να δουλεύει κανείς σχεδόν όλη την ημέρα και να μην έχει στο τέλος του μήνα να καλύψει τις βασικές του υποχρεώσεις ενώ ταυτόχρονα το αφεντικό του μαζί με τα άλλα αφεντικά να συγκεντρώνουν στις ελβετικές τράπεζες δισεκατομμύρια ευρώ; Πόσο οξύμωρο φαντάζει άραγε η εύφορη και ηλιόλουστη Ελλάδα να μην μπορεί να είναι διατροφικά αυτάρκης και να εισάγει πατάτες Αιγύπτου κατ’ επιταγή της Ευρωπαϊκής Ενωσης;  Αυτές τις αντιφάσεις παλεύει να λύσει το ΚΚΕ με το λαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων, όχι απλά θεατή. Οι υλικές προϋποθέσεις υπάρχουν, μένει να το συνειδητοποιήσει καθένας από εμάς.  
Ταυτόχρονα όμως το ΚΚΕ ξεκαθάρισε ότι μέχρι οι συνθήκες να είναι τέτοιες ώστε να λυθούν οριστικά τα προβλήματα ή έστω να μπουν σε τροχιά επίλυσης δε σταυρώνουμε τα χέρια. Παλεύουμε με νύχια και με δόντια, με κάθε μέσο πάλης για να κερδηθεί έστω και το ελάχιστο. Η ίδια η ζωή δικαιώνει τη στάση αυτή. Μόλις πριν λίγες μέρες στην Ομοσπονδία Τροφίμων-Ποτών όπου ο συσχετισμός είναι υπέρ του ταξικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, των δυνάμεων που εμπνέονται και αιμοδοτούνται από το ΚΚΕ υπογράφηκε συλλογική σύμβαση εργασίας όταν τα μνημόνια την είχαν καταργήσει. Σε πολλές επιχειρήσεις ανά την Ελλάδα επαναπροσλήφθηκαν απολυμένοι εργάτες κάτω από την πίεση του ταξικού κινήματος και του λαϊκού παράγοντα όταν οι νόμοι των κυβερνήσεων δίνουν το δικαίωμα να πετιέται στην ανεργία ο εργάτης απ’ τη μια στιγμή στην άλλη χωρίς κανένα κόστος για τον εργοδότη.
Δυνατό κίνημα που να παλεύει και να κερδίζει ό,τι μπορεί σήμερα να κερδηθεί, απαιτεί δυνατό, ατσάλινο Κομμουνιστικό Κόμμα και μέσα στη Βουλή, για ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση, για να αξιοποιείται και αυτό το μέσο πάλης για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.
Δεν μπορείς από κυβερνητικές θέσεις μέσα σε μια κυβέρνηση που αποδέχεται όλο το πλέγμα των δεσμεύσεων της χώρας από την ΕΕ να διεκδικήσεις και να πετύχεις ούτε το ελάχιστο. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση είναι η λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση.
Πόσο μάλλον αν ο επίδοξος κυβερνήτης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που λιβανίζει την ΕΕ νυχθημερόν, που δέχεται ότι ο λαός συνέβαλε στη δημιουργία του χρέους και άρα πρέπει να το αποπληρώσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ του οποίου τα στελέχη μάς είπαν ότι δεν πρέπει και δεν μπορεί η Ελλάδα μονομερώς να αθετήσει τις δεσμεύσεις της, δηλαδή το μνημόνιο, ή ότι ίσως σε δεκαπέντε - είκοσι χρόνια, και αφού δώσουμε λεφτά στις τράπεζες που δεν έχουν ρευστότητα, βγούμε απ’ το μνημόνιο. Το ίδιο αυτό κόμμα θεωρεί ότι οι επιχειρηματίες, ως γνήσιοι πατριώτες που είναι, θα δεχτούν με το γάντι και με κυβερνητικό διάταγμα να φορολογηθούν επί του τζίρου τους για να μαζέψει έσοδα το κράτος. Καλά καλά το ίδιο αυτό κόμμα έκανε τρεις ημέρες να μας απαντήσει στο ερώτημα αν θα ψηφίσουν την πρόταση νόμου του ΚΚΕ στην επόμενη Βουλή για κατάργηση του μνημονίου και των υποχρεώσεων που απορρέουν απ’ αυτό. Ισως βέβαια καθυστέρησαν να απαντήσουν γιατί συζητούσαν με το Γεράσιμο Αρσένη, τον οποίο πρότειναν και για υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Τον ίδιο άνθρωπο που έστελνε τα ΜΑΤ στα σχολεία να δέρνουν μαθητές, γονείς και δασκάλους πριν λίγα χρόνια ως υπουργός του ΠΑΣΟΚ.
Είναι λίγα τα παραπάνω παραδείγματα, ικανά όμως να αποδείξουν τις αντιφάσεις, τον καιροσκοπισμό αλλά και τον επικίνδυνο ρόλο που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ ως εκφραστής πια του κεντροαριστερού πόλου στο πολιτικό σκηνικό. Είναι ιδανικό ένα τέτοιο κόμμα για το σύστημα γιατί και δεν αμφισβητεί την ύπαρξη και τη συνέχειά του, και είναι ντυμένο με το αριστερό φουστάνι της εποχής.
Ο λαός όμως έχει νωπή μνήμη. Ξέρει καλά, όλος ο κόσμος που αισθάνεται αγωνιστής, ριζοσπάστης, αριστερός, ότι η έννοια Αριστερά κουβαλάει βαρύ φορτίο στην πλάτη. Είναι ταυτισμένη με ανιδιοτελείς αγώνες, φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια για να προχωρήσει μπροστά η λαϊκή υπόθεση. Είναι ταυτισμένη με τρία ιστορικά γράμματα: ΚΚΕ.
Αν πιστέψουμε στην εύκολη λύση της αριστερής κυβέρνησης μέσα στο υπάρχον σύστημα, αν σταυρώσουμε τα χέρια και περιμένουμε από τους «μεσίτες» να μας λύσουν τα προβλήματα, κινδυνεύουμε πολύ γρήγορα να οδηγηθούμε στην απογοήτευση, σε μεγάλο αδιέξοδο χωρίς προοπτική.
Για το λαό δε θα υπάρχουν αδιέξοδα όσο συνειδητοποιεί το δύσκολο μεν αλλά φιλολαϊκό δρόμο ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων και οικοδόμησης της λαϊκής εξουσίας. Δε θα υπάρχουν αδιέξοδα όταν στην καθημερινή πάλη και αγώνα κερδίζει έστω και τα ελάχιστα με τη γραμμή σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική. Δε θα υπάρχουν αδιέξοδα όσο δυναμώνει η φωνή του και το κόμμα του, το ΚΚΕ.
Ούτε ΠΑΣΟΚ, ούτε ΝΔ. Μην εμπιστεύεσαι τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στις 17 Ιούνη, δυνατό ΚΚΕ.