Ενα πανδαιμόνιο γίνεται συνήθως στη λαϊκή αγορά το Σάββατο. Οι ουρές των αυτοκινήτων πολλές φορές φθάνουν μέχρι το σταθμό των λεωφορείων και παρακάτω ανεβάζοντας την... πίεση στα ύψη. Μην νομίζετε όμως ότι για το φαινόμενο αυτό φταίνε τα... χιλιάδες αυτοκίνητα που δεν μπορούν να βολευτούν. Απλώς ουκ ολίγοι είναι εκείνοι οι οποίοι θέλουν οπωσδήποτε να μπουν στο πάρκινγκ δίπλα στους... πάγκους για να ψωνίσουν. Καταφέρνουν να ταλαιπωρήσουν έτσι εαυτούς και αλλήλους αφού δεν μπορούν να κάνουν πολλές φορές ούτε μπρος, ούτε πίσω. Κλείνει ο δρόμος και ακινητοποιούνται όσοι ακολουθούν ανεξαρτήτως προθέσεων. Γιατί πολλοί παρκάρουν σε άλλα σημεία της περιοχής, σε πολύ μικρή απόσταση από τον... τόπο του μαρτυρίου. Εννοείται πως το πάθημα κατά κανόνα δεν γίνεται μάθημα και ως εκ τούτου η ιστορία επαναλαμβάνεται διαρκώς. Ο δήμος έχει εγκαταλείψει κάθε ιδέα παρέμβασης και αφήνει τα πράγματα να εξελίσσονται στην τύχη. Δεν γνωρίζουμε αν οι αρμόδιοι έχουν μπει στον κόπο να πεταχτούν μέχρι την αγορά για να δουν αν μπορούν να κάνουν κάτι και απλώς... σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Μήπως όμως πρέπει να το σκεφτούν έστω και αργά;

Δεν είναι όμως μόνο το "ανέβασμα" προβληματικό, είναι και το "κατέβασμα". Οσοι προνοούν να... αποδράσουν από τη Σπάρτης και περί το Κάστρο, αν δεν πέσουν σε αναποδιά, φθάνουν χωρίς ταλαιπωρία στον προορισμό τους. Οσοι επιλέγουν όμως την κάθοδο από την Αρτέμιδος διαπιστώνουν ότι ο δρόμος σε πολλές περιπτώσεις μένει με λιγότερες λωρίδες κυκλοφορίας και πως χρειάζεται όχι μόνο προσοχή αλλά και τύχη για να μην… φιληθούν με κανένα άλλο αυτοκίνητο. Το διπλοπαρκάρισμα θεωρείται "δίκιο του αναβάτη", το κλείσιμο της μιας λωρίδας σε διάφορα σημεία είναι κάτι το σύνηθες, ενώ το ζιγκ-ζαγκ εκ των πραγμάτων είναι συνήθης τρόπος οδήγησης. Τώρα εδώ που τα λέμε, όλα είναι μια συνήθεια και θα πρέπει να μάθουμε να οδηγούμε αναλόγως των συνθηκών. Διαφορετικά αδίκως χαλάμε τις καρδιές και τα νεύρα μας, αφού δεν πρόκειται να καταφέρουμε κάτι. Γιατί η κατάσταση είναι γνωστή σε πλείστους όσους δημοτικούς παράγοντες, οι οποίοι δεν φαίνονται να ενοχλούνται από το μποτιλιάρισμα. Και δεν έχουν καμία όρεξη να τα χαλάσουν με επαγγελματίες και πελάτες.

Και όλα αυτά για τον απλούστατο λόγο ότι η τήρηση των κυκλοφοριακών ρυθμίσεων έχει ανατεθεί στον πατριωτισμό των οδηγών και στον... αυτόματο πιλότο. Σε ολόκληρη την πόλη δεν υπάρχει πουθενά και τίποτα που να υποδηλώνει ότι στοιχειωδώς κάποιος ελέγχει την τήρηση των κανόνων. Ολο το ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στα σημεία όπου ισχύει η ελεγχόμενη στάθμευση, προκειμένου να εισπράττει ο δήμος τα ευρουδάκια και να γεμίζει τα ταμεία του. Οταν τα πράγματα φθάνουν στο αμήν, μπορεί να εμφανιστεί κάποιος και να αρχίσει να σφυρίζει ή τέλος πάντων να επιβάλει τα δέοντα. Σχεδόν πάντα μετά από καταγγελίες πολιτών που φθάνουν στο αμήν ή απλώς δεν μπορούν να κάνουν και διαφορετικά. Και φυσικά η αιτία δεν είναι η διάλυση της Δημοτικής Αστυνομίας. Ετσι κι αλλιώς τα φαινόμενα υπήρχαν και την εποχή που λειτουργούσε κανονικά. Οι έλεγχοι πάντα ήταν εντελώς περιστασιακοί και πάντα υπήρχε το ερώτημα ποιος έχει την ευθύνη της αστυνόμευσης και τι ακριβώς κάνει. Μήπως μπορεί κάποιος να απαντήσει;

Το κυκλοφοριακό είναι μείζον ζήτημα και η διαπίστωση δεν είναι σημερινή. Εδώ και δεκαετίες επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια, πλην όμως η κατάσταση χειροτερεύει. Η απουσία αστυνόμευσης για την εφαρμογή των ρυθμίσεων κάνει ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα. Το πρόβλημα δεν είναι απλώς η απουσία κάποιας μελέτης, αλλά και η εφαρμογή των όποιων ρυθμίσεων ισχύουν ή πρόκειται να καθιερωθούν. Εννοείται ότι οι πολίτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών -άλλωστε τις ρυθμίσεις δεν τις παραβιάζουν αυτοβούλως... τα αυτοκίνητα αλλά εκείνοι που τα οδηγούν. Δικαιολογίες ο καθένας μπορεί να βρει χίλιες και να κρυφτεί πίσω από αυτές. Υπάρχουν όμως πλείστοι όσοι που δεν χρειάζονται καμία δικαιολογία. Είναι η ευμεγέθης κατηγορία εκείνων που θεωρούν πως δρόμοι και πεζοδρόμια είναι ιδιοκτησία τους και οι άλλοι να κόψουν το λαιμό τους. Εικόνα μιας κοινωνίας που εκπαιδεύτηκε να αδιαφορεί για το συλλογικό και να θεωρεί "ιερό" το ατομικό συμφέρον. Στην πολιτική πολλά πράγματα μπορούν να αλλάξουν γρήγορα. Στην κοινωνία όμως;

farmisi54@gmail.com