Αν θα έπρεπε να υποστούν ένα… μαρτύριο δήμαρχος και ανευθυνοϋπεύθυνοι του δήμου, θα ήταν αυτό της διέλευσης του δρόμου και μάλιστα με… δίσκο για ένα κανονικό ωράριο. Τότε ίσως θα καταλάβαιναν τι εστί μεροκάματο του τρόμου για εκατοντάδες εργαζόμενους οι οποίοι πηγαινοέρχονται διαρκώς για να εξυπηρετήσουν τις παραγγελίες λουομένων και μη που πιάνουν… στασίδι στα δεκάδες καταστήματα της περιοχής. Δυστυχώς η κατάσταση χρόνο με το χρόνο χειροτερεύει και η συμπεριφορά της μεγάλης πλειοψηφίας των οδηγών είναι πέρα από κάθε φαντασία. Οχι μόνο δεν σταματούν στη διάβαση για να περάσει ο πεζός, αλλά ορισμένοι όταν βλέπουν ότι ενδεχομένως χρειαστεί να κόψουν, γκαζώνουν για να ακινητοποιηθεί ο πεζός μην τους πάρει (δικαιωματικά) την προτεραιότητα. Παλαιότερα δοκίμαζα να διασχίσω το δρόμο πάνω στη διάβαση υποδεικνύοντας στον οδηγό με το χέρι τη διαγράμμιση. Φέτος διαπίστωσα ότι αυτό το… χούι είναι εξαιρετικά επικίνδυνο γιατί μπορεί να καταλήξεις για πλάκα να κοιτάζεις τα ραδίκια ανάποδα.
Οταν γίνεται συζήτηση για καταστήματα, όλη περιστρέφεται γύρω από τις… αποδείξεις που κόβουν ή δεν κόβουν. Αποσιωπάται και αποκρύπτεται κάτι πολύ πιο σημαντικό που έχει να κάνει με την οικονομία και την κοινωνία: η ανασφάλιστη εργασία που οργιάζει με διάφορες παραλλαγές. Θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίζει κάποιος ποιοι, πόσους και για πόσα μεροκάματα (τι μεροκάματα, ώρες δηλαδή) ασφαλίζουν εργαζόμενους. Για να αντιληφθεί κανείς διά της συγκρίσεως ποιοι είναι αντιστοίχως εκείνοι που κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Ολα κι όλα όμως, εδώ πάμε στα… προσωπικά δεδομένα και την εκ του νόμου προβλεπόμενη «μυστικότητα» για τις επαγγελματικές πρακτικές. Εννοείται ότι πολύ δύσκολα θα ξεκινήσει κάποιος να διαμαρτυρηθεί γιατί τον περιμένει η έξοδος από την (κατά κανόνα κακοπληρωμένη) εργασία και η μαύρη λίστα για την επόμενη αναζήτηση. Πλην όμως όταν οργιάζει η ανασφάλιστη εργασία ειδικά στους χώρους που σχετίζονται με τις υπηρεσίες αναψυχής, εστίασης και τα επαγγέλματα της στεφάνης υποστήριξης του τουρισμού, πώς θα επιβιώσουν τα ταμεία; Πολλοί από εκείνους που πρωταγωνιστούν στις επιθέσεις για μείωση των συντάξεων και περιορισμό των κοινωνικών δαπανών γιατί… δεν βγαίνουν τα ταμεία, είναι οι ίδιοι που θεωρούν αδιανόητο να ασφαλίζουν τους εργαζόμενους που απασχολούν. Κάποιοι κολλάνε για τα μάτια του κόσμου ορισμένα ένσημα σε ορισμένους εργαζόμενους, κάποιοι άλλοι έχουν… τσακωθεί με τα ταμεία.
Και μην επικαλεστεί κανένας την κρίση, το φαινόμενο προϋπάρχει αυτής και παίρνει μεγάλες διαστάσεις όσο περνάει ο χρόνος με πρόσχημα την κρίση. Ελεγκτικοί μηχανισμοί πρακτικά δεν υπάρχουν, τους αποδιοργάνωσαν, τους αποψίλωσαν από προσωπικά και τους οδήγησαν σε κατάσταση διάλυσης οι «σωτήρες» που οδήγησαν για 5 περίπου χρόνια τον κοινωνικό οδοστρωτήρα. Τα εργατικά συνδικάτα περί τα άλλα τυρβάζουν και περιμένουν να πάει να διαμαρτυρηθεί ο εργαζόμενος για να αξιωθούν να κινηθούν. Αν προσθέσει κάποιος και την αδιαφάνεια που κυριαρχούσε περί τους όποιους ελέγχους, τότε μπορεί να έχει μια πλήρη εικόνα για το πόσο εύκολο είναι να αποκρύπτεται η ασφαλιστική υποχρέωση των ανθρώπων που έχουν τον… τρόπο τους με την πολιτική εξουσία. Το ερώτημα που τίθεται είναι ποια είναι τα μέτρα που θα πάρει η σημερινή κυβέρνηση για να περιορίσει την εισφοροδιαφυγή στα ταμεία και κυρίως το ΙΚΑ. Από τη μέχρι τώρα συζήτηση φαίνεται να είναι στα «αζήτητα» αυτό το θέμα και να συνεχίζεται η πεπατημένη από την άποψη της πρακτικής. Η οποία φυσικά θα είναι αναποτελεσματική από τη στιγμή που δεν υπάρχει περίπτωση προσλήψεων για τη δημιουργία ισχυρής ελεγκτικής μηχανής. Ενώ ταυτόχρονα δεν παίρνονται άλλα μέτρα που θα μπορούσαν αν όχι να εξαλείψουν, τουλάχιστον να περιορίσουν το φαινόμενο.
Ερώτημα απλό: Πόσοι εργαζόμενοι θα πρέπει να είναι κατ' ελάχιστον ασφαλισμένοι σε ένα κατάστημα που λειτουργεί από το πρωί μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα, διαθέτει συγκεκριμένους χώρους, προσφέρει διάφορες υπηρεσίες και κάνει έναν ορισμένο τζίρο; Ολες οι παράμετροι είναι μετρήσιμες εκτός από την τελευταία που παραπέμπει στη σύλληψη της φοροδιαφυγής και την αποτροπή της κομπίνας. Για να μην το πηγαίνουμε… γύρω-γύρω, ο δραστικός περιορισμός της φοροδιαφυγής μπορεί να δώσει τη δυνατότητα σχετικής αντικειμενοποίησης των κριτηρίων για τον αριθμό ασφαλισμένων που θα πρέπει να έχει κάθε κατάστημα. Κάτι που παραπέμπει στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν πολλά ζητήματα με την ανασφάλιστη εργασία στην οικοδομή. Πρόκειται για ένα σύστημα που έχει τα τρωτά του (ας το βελτιώσουν οι έχοντες τον τρόπο και φυσικά την αρμοδιότητα), αλλά που διασφαλίζει το ελάχιστο. Που μπορεί να φέρει χρήματα στα ταμεία, να θέσει μια ορισμένη βάση για τη μελλοντική συνταξιοδότηση των σημερινών νέων και να εξαλείψει τον αθέμιτο ανταγωνισμό στην αγορά. Οταν ο άλλος κρατάει επιχείρηση χωρίς να ασφαλίζει κανέναν ή να πληρώνει αδικαιολογήτως χαμηλά ποσά για την ασφάλιση των εργαζομένων του, τότε διαθέτει πέρα από το θράσος και μεγάλο πλεονέκτημα απέναντι σε εκείνον που έχει ομοειδή επιχείρηση, ασφαλίζει τους εργαζόμενους, πληρώνει τους φόρους του και τις υποχρεώσεις του σε τράπεζες, δήμο κ.λπ. Δύο τινά αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση: Ολο και περισσότεροι θα ακολουθούν το δρόμο της εισφοροδιαφυγής ή κάποιοι θα κλείσουν και θα αφήσουν ελεύθερο το πεδίο εκμετάλλευσης από τους μπαταχτσήδες. Η πολιτική εξουσία έχει υποχρέωση να προστατέψει και τους εργαζόμενους και τον υγιή ανταγωνισμό. Να περιμένουμε δείγματα γραφής ή ό,τι προκύψει;
Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του Δήμου Καλαμάτας: Πρόθεση της δημοτικής αρχής είναι η μετονομασία και η ονοματοδοσία δρόμων της Καλαμάτας, ως εξής:
1. Οδός Σταδίου, από οδό Αγίου Νικολάου μέχρι τη γέφυρα της οδού Νέδοντος: μετονομασία σε οδό 23ης Μαρτίου, όπως έχει επικρατήσει στη συνείδηση των πολιτών να λέγεται.
2. Πλατεία Αμφείας: μετονομασία σε Ανω Πλατεία (Παπλωματάδικα), όπως ελέγετο παλαιότερα και, επιπλέον, για να μην υπάρχει σύγχυση με την οδό Αμφείας.
Παρατήρηση πρώτη: Είναι καλό η δημοτική αρχή να παίρνει υπόψη της τις υποδείξεις και χαίρομαι ιδιαιτέρως για το γεγονός πως και οι δύο αλλαγές που αναφέρονται στη σχετική ανακοίνωση έχουν αποτελέσει αντικείμενο κριτικής μου από πολύ παλαιά μέχρι και πρόσφατα. Παρατήρηση δεύτερη με τη μορφή ερωτήσεων: Πότε ονοματοδοτήθηκαν ως Σταδίου η 23ης Μαρτίου και ως Πλατεία Αμφείας τα Παπλωματάδικα; Υπάρχει τέτοια απόφαση ή κάποιοι από το δήμο αποφάσισαν μόνοι τους τη μετονομασία από την αρχική που είχαν οι δρόμοι-πλατείες και τώρα πάνε να μπαλώσουν την υπόθεση;
Παρατήρηση τρίτη: Η μετονομασία ως πράξη έχει μια ολόκληρη διαδικασία. Ας τοποθετήσει τις πινακίδες με τα πραγματικά ονόματα (23ης Μαρτίου, Παπλωματάδικα) ο δήμος για να αποκατασταθεί τυπικά η νομιμότητα.
