Το γεγονός ότι δεν γνώριζα προσωπικά την κοπέλα που αποχώρησε για τον τόπο των αγγέλων από το δρόμο του Ασπροχώματος στο ύψος του ΟΑΕΔ, ούτε τα άλλα δύο νέα παιδιά που δεν γευτήκαν τη μαγεία της ζωής αλλά μόνο την πρόωρη και στυγνή γεύση του θανάτου από την άσφαλτο της Λακωνικής, με κάνει μια απαθή πολίτη καθώς το κακό ακόμα δεν με έχει επισκεφτεί με το πρόσωπο της θλίψης μέσα από την άδικη απώλεια του θανάτου. Μετά από λίγο καιρό όμως και ελάχιστη παρατήρηση προς την αδιαφορία του δήμου μας δεν μπόρεσα μα κρατήσω την απογοήτευσή μου και προσπαθώ μέσα από αυτό το κείμενο να την εκφράσω και ελπίζω όχι επί ματαίω.
Το δικό μου μυαλό δεν μπόρεσε να αντιληφθεί και πόσο μάλλον να κατανοήσει το νούμερο 300.000€, το νούμερο που διάβασα μαζί με τον πρωινό μου καφέ στην εφημερίδα. Ετσι με μεγάλα γράμματα στο πρωτοσέλιδο και με έναν υποτυπώδη στόμφο από το θράσος της πολιτικής διοίκησης να τολμήσει αισχρά να μετρήσει μια ανθρώπινη ψυχή με νούμερα, και να τη δημοσιεύσει κιόλας σαν κατόρθωμα ή απάντηση προς τους γονείς που πονάνε, όχι στην τσέπη όπως αυτοί αλλά στην καρδιά.
Ο θυμός και η απογοήτευση άρχισαν να με πνίγουν. Οι συγκρίσεις αλόγιστης σπατάλης χρημάτων με ένα έργο που θα αντιστοιχεί σε μια ψυχή μου έγιναν αναπόφευκτες και οι τύψεις αμέσως άρχισαν να στροβιλίζουν στην καρδιά μου. Ενας πόνος θέλει από μέσα μου να βγει με μια δυνατή φωνή και να φωνάξει: Βασιλική, συγγνώμη! Συγγνώμη που σαν πολίτης αυτού του τόπου με την ψήφο μου σε οδήγησα στο θάνατο. Συγγνώμη που η ανοχή μου στην υλοποίηση άχρηστων καλλωπιστικών έργων και η μηδαμινή μου αντίδραση στο αισχρό θράσος και την ασέβεια σε έδιωξαν από κοντά μας. Συγγνώμη που άφησα έναν πολιτικό, αναφέρομαι στην ιδιότητα γιατί πλέον δεν νοείται να υπολογίζεται με το αξίωμα του ανθρώπου, να ισοπεδώσει το ύψιστο δώρο της ζωής σου και έπειτα με ανεκδιήγητο τρόπο να βεβηλώσει τη θυσία σου αντιστοιχίζοντάς την σε ένα νούμερο, το οποίο κιόλας με περίσσια ξεδιαντροπιά το κατονόμασε και υψηλό κόστος για πεζογέφυρα. Δεν μπορώ να βρω μια άμεση λύση και αυτό με θλίβει πολύ. Θέλω απλά κάποια στιγμή να μπορέσεις να μας συγχωρέσεις από εκεί ψηλά, παρόλο που δεν το αξίζουμε. Και γνωρίζοντας ότι η εκδίκηση δεν είναι όπλο στα χέρια μου ούτε λύση, θα ήθελα να ρωτήσω τους υπεύθυνους για αυτή την ακριβή πεζογέφυρα και τα χρήσιμα ωραία φώτα στις πλατείες, αν τα βράδια τους επισκέπτεσαι στα όνειρά τους, ρωτώντας τους γιατί σε σκότωσαν με την αδιαφορία τους και το θεαθήναι τους. Αν φυσικά η αλαζονεία και το κυνήγι του άχρηστου εξωραϊσμού τους αφήνει περιθώρια για όνειρα και σκέψη και πόσο μάλλον γι' αυτό το ενοχλητικό μικρόβιο που λέγεται συνείδηση. Εγώ πάντως σαν πολίτης θέλω ξανά να σου ζητήσω συγγνώμη, αφού σαν Σταυριανή δεν σε γνώριζα.
Ομορφο ταξίδι.
Σταυριανή Αρβανίτη
