Το άρτιο θέαμα που παρουσίασαν οι χορευτές της "Candoco Dance Company" ήταν πρωτόγνωρο για την Καλαμάτα. Ανθρωποι με και χωρίς αναπηρία, μαζί, πάνω στη σκηνή παρουσίασαν τα δύο έργα "Beheld" και "Notturnino". Για πρώτη φορά το Φεστιβάλ παρακολούθησαν τόσα νέα παιδιά, μαθητές και έφηβοι, αφού συνειδητοποίησαν πως ήταν μια μοναδική ευκαιρία να δουν στην Καλαμάτα μια τέτοια δουλειά. Το ξεκίνημα της Παράστασης ήταν ήπιο, το σκηνικό μαύρο, μόνο ένας ψίθυρος, μια ανάσα ακουγόταν. Μία χορεύτρια ξεκίνησε με το σόλο της, ενώ σιγά σιγά κι άλλοι χορευτές έρχονταν στην σκηνή. Τα κοστούμια τους είχαν χρώμα εκρού, μαύρο και κόκκινο. Το κόκκινο σε μια λεπτή γραμμή, αυτή της ρήξης. Το ξέρει καλά το πεδίο της ρήξης η ομάδα. Χαϊδεύουν τα όριά της καθημερινά, αφήνοντας στην άκρη τους διαχωρισμούς και το τετριμμένο. Η χορογραφία είχε πολλές μαγικές στιγμές. Οι πατερίτσες, το αναπηρικό αμαξίδιο, δεν ήταν εμπόδια, αλλά μέσα τελειοποίησης του χορού, κομμάτι της σκηνογραφίας. Ολες τις δυνατότητες που είχαν οι συμμετέχοντες, τις αξιοποίησαν. Οι δυαδικότητες ήταν πολύ ενδιαφέρουσες. Τα ντουέτα χορευτής με αναπηρία - χορευτής χωρίς αναπηρία αντί να δίνουν έναυσμα για αντιθέσεις, έδιναν ερέθισμα για αλληλοσυμπλήρωση. Υπαρξη - ανυπαρξία, άρνηση - αποδοχή, όλα γεφυρώνονταν με το δέσιμο των χεριών.
Είδαμε τους χορευτές με αναπηρία, να στροβιλίζονται σε σόλο, άλλοτε ο ένας ως στροβιλιζόμενος δερβίσης, άλλοτε μία χορεύτρια σαν διακοσμητική μπαλαρίνα. Ιδιαίτερα συγκλονιστική στιγμή, προς το τέλος του "Beheld" όταν η κεντρική περσόνα χόρεψε χωρίς την πατερίτσα της. Εχοντας πίσω της τα χέρια των συναδέλφων της, να αχνοφαίνονται πίσω από μια μαύρη μεμβράνη, σαν φωτάκια μέσα στο σκοτάδι. Αυτά την αγκάλιασαν όταν βυθίστηκε σε αυτήν. Ξεκίνησε μόνη, σιγά σιγά μέχρι να φτάσει εκεί και μετά χάθηκε. Περίπου όπως ερχόμαστε και φεύγουμε από τη ζωή.
Το "Notturnino" είχε άλλο ύφος. Αλέγκρο, με πολύχρωμα κοστούμια, με αυτοσχεδιασμό, με μπόλικο αυτοσαρκασμό και χιούμορ. Εμπνευσμένο από το ντοκιμαντέρ "Tosca’s Kiss", μια συγκινητική φιλμογράφηση της ζωής συνταξιούχων τραγουδιστών όπερας σ’ έναν οίκο ευγηρίας, τον οποίο ίδρυσε ο Τζουζέπε Βέρντι, στο Μιλάνο. Το "Notturnino" ήταν πιο "χορευτικό", είχε έντονες στιγμές, όπερα, πολύ πιο επιβλητική μουσική και τη φωνή της Μαρίας Κάλλας, η οποία πυροδότησε ένα εκρηκτικό ντουέτο. Με γλυκιά, νοσταλγική, σχεδόν αισιόδοξη διάθεση, το "Notturnino" έκανε τον κόσμο να χειροκροτά όρθιος για πολλή ώρα. Είχε μια μεγάλη ιδιαιτερότητα αυτή τη παράσταση. Ηταν μία περίπτωση στην οποία μάλλον το κοινό έπρεπε να υποκλιθεί στους καλλιτέχνες, παρά το αντίστροφο …
Την Κυριακή το βράδυ στη σκηνή κυριάρχησε το "Europium" των "Rootless root" της Μεσσήνιας Λίντας Καπετανέα και του συζύγου της Γιόζεφ Φρούτσεκ. Ο πρώτος περφόρμερ βγήκε στο κοινό κάνοντας άτσαλες κινήσεις, με άτσαλο παρουσιαστικό και άνοιξε ένα διάλογο μαζί του. Ζήτησε την κριτική από τον κόσμο. Ζήτησε να μάθει για τα όρια της τέχνης, της ελευθερίας, για την προσπάθεια που κάνει ο καλλιτέχνης, μέχρι να πετύχει το στόχο του - ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα φτάσει να φάει τις σάρκες του. Για την τέχνη ο λόγος. Για το πάγιο ερώτημα "η τέχνη για την τέχνη ή η τέχνη για τον άνθρωπο;". Με σαρκασμό μίλησε και για τα όρια της πολιτικής, της βίας, για την τρομοκρατία, ζητώντας ευθαρσώς σε όλους τους πολιτικούς του κόσμου να παραιτηθούν, κλείνοντας με την φράση του Χάιντεγκερ πως "η τέχνη μιλά από μόνη της".
Στην επόμενη σκηνή, η Λίντα Καπετανέα εμφανίστηκε μαζί με άλλο ένα χορευτή, υπό τους ήχους μιας δυνατής ηλεκτρονικής μουσικής και ένα δυναμικό χορό έναρξης. Η ηρωίδα δεν κινείται μόνη, αφού κάποιος άλλος της "κινεί τα νήματα". Την προστάζει, την ωθεί να πέσει στη θάλασσα και να κολυμπήσει. Μόλις φτάσει στον προορισμό της, η μουσική και το σκηνικό θα γίνουν πιο υποβλητικά. Δύο ξύλινοι στύλοι υπάρχουν στη σκηνή. Σημάδια; Λατρευτικά αντικείμενα; Οι ήρωες θα κουβαλήσουν κι άλλα. Κάθιδροι, ταλαιπωρημένοι, για να φτιάξουν ένα μνημείο; Ενα μέρος που θα μπορούν να θεωρούν σπίτι; Ενα ναό; Η Λίντα στέκει στο μέσον και φαντάζει ιέρεια. Η' και φυλακισμένη στη μοίρα της. Οι άντρες συνεχίζουν να κουβαλούν δοκούς. Σκυφτοί, δύστυχοι. Θυμίζουν εκείνους στην πορεία προς το Γολγοθά. Τους φυλακισμένους που διάβαιναν τη Γέφυρα των Στεναγμών. Μια χορεύτρια θα εμφανιστεί σχεδόν κρεμασμένη πάνω σε μία από αυτούς. Το δάσος, ο οίκος, ο ναός όλο και μεγαλώνει. Η Λίντα Καπετανέα δίνει το ρυθμό για την ανοικοδόμηση. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι άνθρωποι λυγίζουν, υποφέρουν, μα συνεχίζουν. Μέχρι τη στιγμή που οι σχέσεις θα γίνουν εκρηκτικές και η ανθρώπινη επαφή θα γίνει πάλη. Η πάλη θα συνεχιστεί, ακόμα και αν οι άνθρωποι μείνουν ανίσχυροι. Μετά από την κορύφωση ακολουθεί η υποδούλωση, η θανάτωση, ο εξευτελισμός.
Είναι το Δάσος των Ελαιών αυτό το σκηνικό; Είναι ο Παράδεισος, όπου ο καθένας έχει κουβαλήσει εκεί το δέντρο του και έχει καθίσει κάτω από αυτό; Είναι οι άνθρωποι και οι ζωές τους, που έχουν στοιχεία και από τις δύο παραπάνω καταστάσεις.
Το σκηνικό αλλάζει. Οι ήρωες φορούν λευκές κουκούλες. Μοιάζουν με δήμιους. Η΄ και με ιερατείο. Δίνουν εντολές, γελούν, περιπαίζουν ο ένας τον άλλο. Βασανίζουν. Σταματούν στο άκουσμα του "Ave Maria" και μετατρέπονται σε πιστούς. Ο ψαλμός σταματάει και η ειρωνική παρέα συνεχίζει ανενόχλητη τις προκλητικές πράξεις της. Το "Ave Maria" ξαναρχίζει αλλά κολλάει και ο ρυθμός γίνεται beat, industrial δυνατό. Και όλοι τώρα χορεύουν.
Η ομάδα είχε χτίσει το σπίτι τους, τον οίκο της πίστης τους. Μετά τον κατέστρεψαν όμως, με τα ίδια τους τα χέρια. Μάλλον γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. "Αμήν".
Το λόγο παίρνει αποφασιστικά ένας από τους χορευτές. Οι άλλοι είναι πολύ απασχολημένοι άλλωστε. Χτίζουν τη Σχεδία της Μέδουσας. Αυτή που θα τους οδηγήσει στο Νέο Κόσμο, τον άγνωστο. Στη Γη της Επαγγελίας. Δεν είναι πρόχειρο το έργο τους, το σχεδίαζαν με προσήλωση 6 χρόνια. Πρέπει να νικήσουν άλλωστε στο διαγωνισμό σχεδίας. Υπάρχουν πολλοί που λαμβάνουν μέρος, με σχεδίες από την Αφρική, στη Μεσόγειο τη Μέση Ανατολή. Ευχαρίστησε με θέρμη εκείνους που τον ώθησαν να πάρει αυτή την απόφαση, γιατί αν δεν τον κινητοποιούσαν δε θα γινόταν τίποτα. Δε θα πήγαινε να κυνηγήσει το Ευρωπαϊκό όνειρο. Οσο εκείνος μιλούσε, οι σύντροφοί του συνέχιζαν τη δουλειά τους. Στερέωναν το κατάρτι, τα ξύλα, προχώραγαν την κατασκευή. Μέσα στον ενθουσιασμό τους, όσο μιλούσαν, τον "έχτισαν" κι εκείνον μέσα στην κατασκευή. Δεν τον πείραξε όμως, ήταν ενθουσιασμένος για τη νέα ζωή που θα ξεκινούσε στο "Europium".
