Το 4ο και τελευταίο επεισόδιο του σίριαλ "Κρίσιμες στιγμές”, βασισμένο σε διήγημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη, παίχτηκε χθες Σάββατο στις 10 μ.μ. στην ΕΡΤ1, και στις οθόνες το κοινό απόλαυσε για άλλη μια φορά τον Μεσσήνιο ηθοποιό Νεκτάριο Φαρμάκη.
Το σίριαλ είναι το 3ο μεγάλο έργο της ελληνικής λογοτεχνίας που μεταφέρεται στη μικρή οθόνη, με τη μορφή μίνι σειράς, σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη, από το κρατικό κανάλι.
Στην καρδιά της γερμανικής κατοχής, στα δύσκολα και ταραγμένα χρόνια που σφράγισαν ανεξίτηλα τη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς, εκτυλίσσεται η δράση του διηγήματος, με κεντρικούς ήρωες ένα ζευγάρι αστών. H ζωή του ζευγαριού αλλάζει ριζικά. Κάποια στιγμή έρχεται και το δράμα, που θα σφραγίσει την ύπαρξή της.
- Εχετε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στη σειρά “Κρίσιμες στιγμές” στην ΕΡΤ1, σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη, που βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Πώς είναι η εμπειρία από τη μέχρι τώρα συμμετοχή σας σε μια τόσο σημαντική παραγωγή;
Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί είναι ουσιαστικά η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά, και είχα την τύχη και τη χαρά να συμμετέχω σε μια παραγωγή που εντάσσεται στον κύκλο μεταφοράς στο κρατικό κανάλι έργων σπουδαίων Ελλήνων διηγηματογράφων. Αυτό δείχνει ότι η κρατική τηλεόραση βρίσκεται σε μία από τις καλές στιγμές της και εκπληρώνει τον ρόλο της. Βεβαίως η σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη αποτελεί μια εγγύηση ποιότητας και είναι εξαιρετικό και το καστ και η παραγωγή συνολικά.
- Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις όταν είδατε το κείμενο και μάθατε για τους συντελεστές;
Είχα διαβάσει το διήγημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη, πριν φτάσει στα χέρια μου το σενάριο. Με είχε γοητεύσει ο τρόπος που αποτυπώνονται η εποχή, ο πόλεμος και τα συναισθήματα των ηρώων. Είχα αγωνία και περιέργεια για το πώς θα γινόταν σενάριο. Οταν το πήρα λοιπόν στα χέρια μου, μια δουλειά των Σταύρου Αβδούλου και Ειρήνης Ριτσώνη, έμεινα έκπληκτος από τη μαεστρία που είχαν προσεγγίσει την εποχή, είχαν αναπτύξει τους ρόλους, είχαν φωτίσει τα ιστορικά γεγονότα και είχαν κάνει πραγματικούς και ολοκληρωμένους τους ήρωες του διηγήματος. Είμαι πολύ ευγνώμων που παίζω πλάι σε καταξιωμένους ηθοποιούς, όπως ο Ακης Σακελλαρίου, η Τάνια Τρύπη, η Νεφέλη Κουρή, ο Νίκος Γκέλια, ο Μιχάλης Μαρκάτης, η Εύρη Σωφρονιάδου κ.ά. Και βεβαίως είμαι ευγνώμων στον σκηνοθέτη Μανούσο Μανουσάκη για την επιλογή, τη βοήθεια και την καθοδήγηση, καθώς και στη Χρύσα Ψωμαδέλλη, που έκανε το κάστινγκ.
- Τι μηνύματα παίρνετε από το κοινό, έχει ανάγκη από σειρές που αφυπνίζουν σκέψεις και μνήμες;
Τα μηνύματα του κοινού είναι πολλά και ενθαρρυντικά. Το κεφάλαιο Δεύτερος Παγκόσμιος, Κατοχή, Αντίσταση είναι ένα θέμα πάντα ανοιχτό και παρόν στην ελληνική κοινωνία. Από τη μια κάποιοι άνθρωποι που βίωσαν αυτά τα γεγονότα ζουν ακόμα, από την άλλη και ποιος δεν έχει ακούσει ιστορίες γι’ αυτή την περίοδο. Ημασταν η μία από τις δύο χώρες που αντιστάθηκε στους Γερμανούς στην Ευρώπη και το αποτύπωμα αυτού του αγώνα φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Μια μερίδα του κοινού ταυτίζεται με τους ήρωες ή συγκινείται από τη δράση, μια άλλη ίσως βλέπει πιο ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα τα ιστορικά γεγονότα, που ασφαλώς ξέρει, μια άλλη γοητεύεται από μια τόσο θυελλώδη εποχή, που σε καλούσε να πάρεις θέση. Η μάχη ανάμεσα στο δίκιο και στο άδικο, και η στάση του ατόμου απέναντι στα ιστορικά γεγονότα της εποχής, έτσι καθαρά που διαγράφονται μέσα στο σενάριο, με όλες τις μεγάλες και τις μικρές νίκες και ήττες των ηρώων, δεν μπορεί παρά να γοητεύσουν τον θεατή.
- Ποιο κομμάτι θεωρείτε ότι αποτελεί για σας τη μεγαλύτερη πρόκληση όσον αφορά τις φετινές σας καλλιτεχνικές δραστηριότητες;
Με το θέατρο είμαι εξοικειωμένος, οπότε η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν ο τηλεοπτικός μου ρόλος στις “Κρίσιμες στιγμές”, ο ρόλος του “Μήτσου”, ενός νέου από μια φτωχή εργατική οικογένεια του Πειραιά, που αναλαμβάνει τις ευθύνες του, τιμώντας τη μνήμη του νεκρού αδελφού του, απέναντι στη χώρα του και στην ιστορία. Προσπάθησα να τον προσεγγίσω εντελώς κινηματογραφικά και σε αυτό με βοήθησε και ο σκηνοθέτης μου, που έχει κάνει πολλές κινηματογραφικές ταινίες. Είμαι τυχερός που ερμηνεύω αυτόν το ρόλο, γιατί θεωρώ ότι είναι πολυεπίπεδος, έχει πολλές συναισθηματικές αποχρώσεις, εξελίσσεται ως ήρωας και με τη δράση του πυροδοτεί και την πλοκή.
- Οσον αφορά το θέατρο, παίζετε κάπου φέτος το χειμώνα;
Παίζω στο Θέατρο “Ραντάρ”, στην παράσταση “Εμπόριο”, ένα έργο σε κείμενο του Κοραή Δαμάτη και της Θεατρικής Ομάδας “Ανδρομέδα” σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. To έργο αναφέρεται στο εμπόριο ανθρώπων. Σήμερα άνθρωποι αγοράζονται και πωλούνται με τον πιο εύκολο τρόπο. Ανθρωποι εξαφανίζονται, αρπάζονται, εκφοβίζονται και παραδίδονται στα χιλιάδες κυκλώματα που τους χειραγωγούν και τους εκμεταλλεύονται. Η εμπειρία αυτή για μένα είναι συνταρακτική, γιατί πρόκειται για πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και συνειδητά ή ασυνείδητα κλείνουμε τα μάτια. Η παράσταση αυτή γνώρισε μεγάλη επιτυχία και σε λίγες μέρες ξεκινάμε τον δεύτερο κύκλο παραστάσεων.
Παίζω επίσης σε μια παράσταση για παιδιά, στον “Μικρό Πρίγκιπα” του Αντουάν ντε Σαιντ - Εξυπερύ, σε διασκευή Κάρμεν Ρουγγέρη και σκηνοθεσία δική της και της Χριστίνας Κουλουμπή, στο Ιδρυμα “Μιχάλης Κακογιάννης”. Ο “Μικρός Πρίγκιπας” μας θυμίζει το παιδί που όλοι υπήρξαμε, ανακαλεί την αθωότητα, την περιέργεια, την αγάπη, το ένστικτο που έχουμε καταπνίξει ως ενήλικες μέσα μας. Η περιπέτεια, η ευρηματικότητα και η σοφία είναι στοιχεία του έργου που γοητεύουν τα παιδιά αλλά κι εμάς τους μεγάλους.
Βιογραφικά στοιχεία: Ο Νεκτάριος Φαρμάκης μεγάλωσε στα Φιλιατρά, όπου τελείωσε και το σχολείο, και εκεί εκφράστηκαν οι πρώτες καλλιτεχνικές ανησυχίες του στη μουσική, στη ζωγραφική και στο θέατρο. Τον κέρδισε πανηγυρικά το θέατρο. Σπούδασε στη δραματική σχολή “Ιασμος” του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Παράλληλα έκανε μαθήματα μουσικής και χορού. Παρακολούθησε σημαντικά σεμινάρια υποκριτικής τέχνης. Είχε σπουδαίους δασκάλους στο θέατρο, όπως τον Δημήτρη Ημελλο, τη Δήμητρα Χατούπη, τον Δημήτρη Μαυρίκιο, τον Νίκο Καραγιώργο, τον Ερρίκο Μπελιέ, τη Σοφία Κακαρελίδου κ.ά. Συμμετείχε σε παραστάσεις που έχουν σκηνοθετήσει οι Δημήτρης Μαυρίκιος, Ρούλα Πατεράκη, Σταμάτης Φασουλής, Γιάννης Κακλέας, Νίκος Καραγιώργος, Κοραής Δαμάτης, Κάρμεν Ρουγγέρη κ.ά. Σημαντικότεροι σταθμοί για τον ίδιο στο θέατρο ήταν το “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε” του Πιραντέλο στο Εθνικό Θέατρο (σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου), “Το μανιφέστο του πολέμου”, βασισμένο στην “Ιστορία” του Θουκυδίδη, στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου (σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη), η “Φιλουμένα Μαρτουράνο” του Εντουάρντο ντε Φιλίππο (σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή) και η παράσταση που συμμετέχει τώρα, το “Εμπόριο”.
