-Εχετε κάνει ως συγκρότημα μια πορεία δέκα χρόνων. Πώς ήταν αυτό το ταξίδι;
"Ταξίδι ζωής. Ολοι συμφωνούμε ότι αυτό που μας έλαχε και λέγεται "Εncardia" είναι από τα πιο πλούσια πράγματα που μπορούν να συμβούν στη ζωή ενός ανθρώπου. Και ο άξονας φυσικά είναι οι σχέσεις. Οι σχέσεις μεταξύ μας. Οι σχέσεις με το κοινό μας. Οι σχέσεις με τον Ιταλικό Νότο και τους ανθρώπους εκεί".
-Ηταν δύσκολη η "αναγνώριση" για ένα ελληνικό συγκρότημα που εμπνέεται, δημιουργεί και παρουσιάζει μουσικές και τραγούδια της Κάτω Ιταλίας και της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου;
"Το ζήτημα είναι ότι κάποια πράγματα δεν γίνονται επειδή τα επιλέγεις, αλλά επειδή απλά με φυσικό τρόπο συμβαίνουν. Ετσι κάποιοι από εμάς βρέθηκαν στα μέρη εκείνα για άλλους λόγους, πέραν της μουσικής, αλλά ερωτεύτηκαν πολύ με πράγματα που είδαν και έζησαν εκεί. Αργότερα έκαναν τον έρωτά τους γάμο. Κι ο γάμος λέγεται "Εncardia".
Από εκεί και πέρα ένας ένας συλλέγονται οι φίλοι, αυτοί που μας παρακολουθούν και μας ακολουθούν στις συναυλίες και τα ταξίδια, αυτοί που μας "αναγνωρίζουν", αυτοί που νιώθουν ότι τους αφορά η δουλειά μας, ακόμα και ο τρόπος που υπάρχουμε στην ελληνική μουσική σκηνή".
- Ο θεατής – ακροατής της μουσικής σας, πρέπει να έχει μια μικρή έστω γνώση αυτού του είδους της μουσικής για να μπορεί να σας παρακολουθήσει;
"Η μουσική αυτή ανήκει σε μια τεράστια πολιτιστική παράδοση που είναι τόσο μακρινή όσο και κοντινή μας. Ετσι εύκολα μπορείς να τη νιώσεις δική σου, ενώ σε γοητεύει κι ο εξωτισμός της. Ομως στην πραγματικότητα οι "Εncardia" δεν παράγουν ακαδημαϊσμό αλλά ήχους, μουσικές και τραγούδια που πολύ συχνά είναι τελείως σύγχρονα και ας βασίζονται στην παράδοση που αναφέραμε. Είναι λαϊκή η μουσική μας και γι' αυτό θέλουμε να πιστεύουμε ότι αφορά όλους αυτούς που ξέρουν ν’ ακούν την καρδιά τους να κτυπά".
-Εχουν διαφορές οι εμφανίσεις σας στην Ελλάδα σε σχέση με εκείνες σε άλλες χώρες; Ως προς το κοινό και την αποδοχή της μουσικής σας εννοώ.
"Κάθε τόπος, κάθε πόλη, κάθε χώρα, κάθε διαφορετική ευκαιρία έχει και κάτι ξεχωριστό να σου προσφέρει. Το ευρωπαϊκό κοινό ας πούμε είναι πολύ ζεστό σε γενικές γραμμές και καλλιεργημένο. Από τις αραβικές χώρες και την Τουρκία έχουμε εισπράξει πολλή αγάπη και εκτίμηση και έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις λόγω ιδιοσυγκρασίας των ανθρώπων. Ομως το ελληνικό κοινό είναι… η οικογένειά μας. Από εδώ θα φύγουμε και εδώ θα ξαναγυρίσουμε όπου κι αν πάμε".
-Πριν δύο χρόνια γίνατε ταινία "Η πέτρα που χορεύει" και διακριθήκατε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ως ήταν αυτή η εμπειρία;
"Αυτά που φαίνονται στην ταινία τα ζούμε δέκα χρόνια. Από τότε που ξεκίνησε το "ταξίδι" το 2004. Εχουμε βρεθεί πολλές φορές εκεί και όλοι μαζί αλλά και κατά περίπτωση κάποιοι από εμάς. Ολοζώντανες σχέσεις με ανθρώπους, αναρίθμητα γλέντια με πολύ κρασί, κοινές εμφανίσεις με Ιταλούς συναδέλφους, περίπατοι κάτω από τ’ αυγουστιάτικα φεγγάρια, χορός όσο αντέχεις στα παλιά αλώνια, αλλά και μουσικές οικογενειακές συνάξεις στο καταχείμωνο με αναμμένα τα πελώρια τζάκια, γέλια, κλάματα, χαρές τι να σας πούμε... τώρα που το σκεφτόμαστε μοιάζει με παραμύθι...
Ηταν καταπληκτική η ευκαιρία να καταγραφούν κάποιες από αυτές τις συναντήσεις και ο άξονας πάνω στον οποίο στηρίχτηκε η πορεία του γκρουπ μέχρι τώρα. Οποιος την δει θα μας καταλάβει και θα μας νιώσει καλύτερα.
Και σίγουρα με αυτήν την ταινία του Αγγελου Κοβότσου κλείνει ο πρώτος κύκλος "Εncardia"".
-Τι καινούργιο ετοιμάζετε για τη νέα χρονιά και τι στοχεύετε για την επόμενη δεκαετία;
"Πολλές δράσεις, σεμινάρια χορού και πολυφωνικού τραγουδιού, επετειακές συναυλίες. Ολα αυτά γιατί κλείσαμε δέκα χρόνια και θα το γιορτάζουμε ολόκληρο το 2014. Εκδόσεις επετειακές, όπως π.χ. το dvd της ταινίας "Εncardia" - "Η πέτρα που χορεύει και άλλα", ενώ την 15η Φεβρουαρίου θα παρουσιάσουμε μία εξαιρετική συνεργασία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τις μοναδικές "Πλειάδες", ένα καταπληκτικό γυναικείο πολυφωνικό σύνολο. Η παράσταση αυτή, επίσης επετειακή, έχει τον τίτλο "Γυναίκες της πέτρας". Επίσης μία μεγάλη συναυλία με καλεσμένους τους καλλιτέχνες που μας στήριξαν μέχρι τώρα, ανήμερα την Πρωτομαγιά. Και άλλα που σχεδιάζονται συνέχεια...
Οσο για την επόμενη δεκαετία στοχεύουμε να σβήσουμε στο τέλος της μια τούρτα με 20 κεράκια, κι αυτό φανταστείτε πόσο υπέροχο θα είναι…".
