Στη θεωρία, οι Μεσσήνιοι διαθέτουν πλέον έναν σύγχρονο αυτοκινητόδρομο που εγγυάται σύντομο, άνετο και πάνω απ’ όλα ασφαλές ταξίδι προς την Αθήνα. Στην πράξη όμως, αυτό που συνέβη είναι ότι ο δρόμος, μετά του… λιναριού τα πάθη που πέρασε -κι εμείς μαζί του-, τείνει να γίνει “απαγορευμένος” καρπός για τους Μεσσήνιους, που περίμεναν πάνω από μία γενιά για να τον “περπατήσουν”.

Ο λόγος, βέβαια, είναι ότι πλέον η οικονομική κατάσταση στην πλειονότητα των συμπατριωτών μας δεν επιτρέπει πλέον… πολυτέλειες όπως οι σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι - όχι τουλάχιστον με τους όρους χρήσης που έχουν επιβληθεί στη συγκεκριμένη κοινωνική και οικονομική συγκυρία.

Ενα ταξίδι πήγαιν’-έλα στην Αθήνα σήμερα (μια βόλτα, αν θέλετε, δύο και κάτι ωρών, δύο… παρά κάτι για τους “πολύ γρήγορους”) θα κοστίσει, για τον ιδιοκτήτη ενός μεσαίου κυβισμού βενζινοκίνητου οχήματος, από 75 μέχρι και πάνω από 100 ευρώ. Αναφέρομαι φυσικά στην τιμή της βενζίνης και στα διόδια.

Ισως να έρχεται φθηνότερα σε κάποιον που έχει όχημα με κινητήρα ντίζελ ή χρησιμοποιεί φυσικό αέριο αντί για βενζίνη. Ο περισσότερος κόσμος, ωστόσο, εξακολουθεί να κινείται με βενζινοκίνητα αυτοκίνητα.

Να τον έχουμε, λοιπόν, τον δρόμο - ωστόσο το να τον… χαιρόμαστε είναι κάτι άλλο, μάλλον πιο απόμακρο.

Θα ρωτήσετε, φυσιολογικά, “προτιμάς την Τσακώνα και το Καλογερικό;” και η απάντηση είναι “φυσικά και όχι”. Ωστόσο αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα, όταν αντικειμενικά πρέπει να οργανώσω “μια βόλτα” στην Αθήνα περίπου όπως ένα ταξίδι στο εξωτερικό, για να διαπιστώσω αν “με παίρνει” οικονομικά.

Μιας και ξεκίνησα με παροιμία, ας τελειώσω με αυτή που βεβαιώνει ότι “το φτηνό το κρέας τα σκυλιά το τρώνε”. Με μοναδική μου ένσταση ότι αυτό, τα σκυλιά δεν το γνωρίζουν...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος