Μπαρούτι μυρίζει τις τελευταίες μέρες στη Μεσσήνη και τη γύρω περιοχή, με την... έκρηξη της τσιγγάνικης εγκληματικότητας να βάζει φωτιά τόσο στην καθημερινότητα των Νησιωτών, όσο και στα σενάρια για αντίποινα από τους θιγόμενους. Τέτοιου είδους περιστατικά με χαρακτηριστικά βεντέτας δεν είναι φυσικά πρωτοφανή, αλλά πλέον τείνουν να γίνουν συχνό φαινόμενο και παράλληλα αποτελούν το φόβο της τοπικής κοινωνίας, καθώς οι συνέπειές τους μόνο δυσάρεστες μπορεί να είναι. Χθες πάντως διοργανώθηκε ευρεία σύσκεψη φορέων για την λήψη μέτρων σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα και όπως αναμενόταν όλες οι πλευρές επεσήμαναν την ανάγκη δραστικών λύσεων για να προλάβουμε τα χειρότερα. Αναρωτήθηκαν όμως κάποιοι από αυτούς που έλαβαν μέρος στη σύσκεψη ποιες είναι οι δικές τους ευθύνες για το ότι η κατάσταση έχει φθάσει πλέον στο απροχώρητο; Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως όχι, καθώς η γνωστή τακτική της ευθύνης των προηγούμενων και του... τέρατος που λέγεται σύστημα δεν τους επιτρέπει να αισθανθούν ίχνος τύψης. Τα προγράμματα ένταξης των τσιγγάνων σε κάποιες δομές της κοινωνίας είναι πάρα πολλά, τα αποτελέσματα όμως εκ του αποτελέσματος ανύπαρκτα. Ωστόσο το σύστημα έχει μάθει να αυτοτροφοδοτείται από τις ανεπάρκειές του και κάποιοι δεν χάνουν την ευκαιρία να... λάβουν θέση στο κενό που αφήνουν οι ατελέσφορες πολιτικές της κεντρικής εξουσίας. Πριν “σκάσουν” τα κρούσματα αυτοδικίας και πριν το μπαρούτι φουντώσει και χυθεί αίμα, ας γίνει αντιληπτό ότι η υπομονή των κατοίκων της υπαίθρου εξαντλείται. Να προσέξουμε όμως να μην πάρει η μπάλα κάθε τσιγγάνο, επειδή μόνο και μόνο έτυχε να ανήκει σε αυτή τη φυλή. Προστασία από κάθε εγκληματική πράξη, παραδειγματική τιμωρία, αλλά χωρίς εκφράσεις ρατσισμού, οι οποίες αφενός προσβάλλουν τους ίδιους μας τους εαυτούς και αφετέρου μπορούν να φέρουν αντίθετα αποτελέσματα.