Μέσα στον θρήνο και τη θλίψη του ο πατέρας του Αρη μάλιστα, καθώς και άλλοι κάτοικοι του νησιού του Ανατολικού Αιγαίου, στάθηκαν ιδιαίτερα στην άσχημη κατάσταση εκατοντάδων εγκαταλελειμμένων κτισμάτων, σαν κι αυτό που πήρε τη ζωή των δύο μαθητών.
Κτήρια σαν κι αυτά, είτε είναι διατηρητέα είτε απλώς εγκαταλελειμμένα, συναντάμε δυστυχώς σε όλη τη χώρα. Αφημένα στο χρόνο, αποτελώντας, όπως φάνηκε και στην πράξη, σημαντικό κίνδυνο για τους πολίτες.
Σε αυτή εδώ τη στήλη γράφαμε στις 6 Νοεμβρίου 2016: «…Δεκάδες λοιπόν τα διατηρητέα και πολλαπλάσιοι οι κίνδυνοι για τους περαστικούς. Κι ενώ από χρόνια θα μπορούσε να είχε τεθεί σε εφαρμογή ένα οργανωμένο σχέδιο σταδιακής διάσωσής τους και απόδοσής τους στην πραγματική καθημερινότητα της πόλης, σήμερα κάτι τέτοιο φαντάζει μάλλον ουτοπία…».
Τέτοια κτήρια λοιπόν όχι απλώς παραμένουν ξεχασμένα στο χρόνο και αναξιοποίητα, αλλά απειλούν ζωές.
Σε περιπτώσεις σεισμού, όπως συνέβη στη Σάμο, ακραίων καιρικών φαινομένων, ή ακόμα και τις φυσιολογικής φθοράς υλικών, ο κίνδυνος είναι σοβαρός – και αυτό το έδειξε με τον πιο άσχημο τρόπο η ίδια η ζωή.
Χθες το κακό έγινε στη Σάμο, αύριο θα γίνει στην Αθήνα και μεθαύριο στην Καλαμάτα. Τα παλιά κτήρια αποτελούν εκ των πραγμάτων μέρος της ιστορίας του κάθε τόπου, αλλά θα πρέπει να αποτελούν αρμονικό μέρος των πόλεων και όχι… φαντάσματα από μπετόν που απειλούν ζωές.
Οι κατά τόπους δήμοι οφείλουν να καταγράψουν όλα αυτά τα κτήρια. Αν πρόκειται για διατηρητέα, να προχωρήσουν στις προβλεπόμενες διαδικασίες με το υπουργείο Πολιτισμού. Εάν όχι, να γίνουν όλες οι ενέργειες για άρση της επικινδυνότητας.
Και στις δύο περιπτώσεις, πρόκειται για δύσκολες και απαιτητικές από κάθε πλευρά διαδικασίες, αλλά συνάμα απαραίτητες για να μην έχουμε στο μέλλον άλλον Αρη και άλλη Κλαίρη.