“Το όνομά του είναι Αστέρης, μερικές φορές όμως τον λένε Χρήστο, ενώ άλλες φορές τον φωνάζουν Παναγιώτη. Ο Αστέρης γεννήθηκε σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας από μια μάνα που είχε σοβαρό πρόβλημα αντίληψης. Ο διευθυντής ανέλαβε να γράψει το παιδί στο ληξιαρχείο και το έκανε. Μόνο που τα μισά στοιχεία από όσα δόθηκαν ήταν λάθος. Και έτσι γεννήθηκε ένα αγόρι που του έμελλε να… μην υπάρχει!

Ο Αστέρης πέρασε 10 χρόνια σε παγκάκια, πότε ζητιανεύοντας, πότε κλέβοντας από τα περίπτερα κρουασάν, στην αρχή με τη μάνα του και ύστερα χωρίς αυτήν, αφού αυτή φυλακίστηκε για μια ληστεία. Και έτσι ο Αστέρης εξακολουθούσε να μην υπάρχει πουθενά αλλού παρά μόνο στα παγκάκια. Τα μόνα χαρτιά που έγραφαν ότι υπάρχει ήταν εκείνα των δικαστηρίων ανηλίκων σε ένα σωρό πόλεις. Ανάλογα σε ποιο αγροτικό τον φόρτωναν οι «επαγγελματίες» για να μπει από το παράθυρο, έτσι όπως ήταν μικρόσωμος και σβέλτος.

Δεν πήγε ποτέ σχολείο φυσικά, δεν έμαθε ποτέ γράμματα, ούτε τι θα πει γράμματα, ούτε τι τα κάνεις τα γράμματα. Μια φορά τον πήγανε κάποιοι στο σχολείο, αλλά εκεί του είπαν «δεν έχεις πιστοποιητικό, δεν μπορούμε να σε γράψουμε». Και έτσι έφυγε πηδώντας από το παράθυρο σαν αγρίμι.

Με τούτα και με κείνα έφτασε να είναι μεγάλος και ήρθε η ώρα να βγάλει ταυτότητα. Ετσι λέει ο νόμος, του είπανε. Και πήγε να βγάλει. Και τότε έμαθε  ότι… δεν έχει γεννηθεί ποτέ. Και για «να γεννηθεί» του είπανε ότι έπρεπε να κινήσει γη και ουρανούς και βουνά ασήκωτα για τους ώμους ενός τέτοιου ανθρώπου. Και ξανάμεινε στο παγκάκι του. Χωρίς να ξέρει και χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτε”.

* Η ιστορία του Αστέρη είναι η ιστορία εκατοντάδων παιδιών όπως τη διηγείται μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook η επιμελήτρια Ανηλίκων Καλαμάτας Αγγελική Ρουμελιώτου. Παιδιά “που «δεν γεννήθηκαν», δεν γράφτηκαν, δεν υπάρχουν. Και όταν δεν υπάρχεις, μπορείς να υπάρξεις μόνο στο περιθώριο ή στα παγκάκια”…