Η Καλαμάτα ανέκαθεν θεωρείτο πόλη του πολιτισμού και της ανθρωπιάς. Η φράση αυτή χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους πολιτικούς στις προεκλογικές τους καμπάνιες, αλλά και στις δηλώσεις τους στις συνεντεύξεις για τα μελλοντικά τους οράματα. Η Καλαμάτα διοργανώνει και φιλοξενεί το Φεστιβάλ Χορού, η Καλαμάτα κάνει όλο το χρόνο περιβαλλοντικές δραστηριότητες, η Καλαμάτα έχει πάνω από 10 εθελοντικές οργανώσεις και συλλόγους. Η μεσσηνιακή πρωτεύουσα κάθε εβδομάδα φιλοξενεί συγγραφείς και ποιητές. Τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί σε πόλη της προσφοράς. Κοινωνικό Παντοπωλείο, Ιατρείο και Φαρμακείο, δραστήρια και τα τρία. Κάθε φορά που τα καρυδότσουφλα με τους λαθρομετανάστες πιάσουν αναγκαστικά εδώ λιμάνι, οι φορείς και ο απλός κόσμος κινητοποιείται για να ταΐσει και να ντύσει τους πεινασμένους ανθρώπους. Και στον αντίποδα; Το φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής και οι δημοτικοί σύμβουλοι που στο συμβούλιο ψήφισαν "λευκό". Δεν ταιριάζει, όπως και να το κάνουμε η μία εικόνα της πόλης με την άλλη. Δεν κολλάει το ένα πράγμα με το άλλο. Για παράδειγμα, κάποιοι από τους δημοτικούς συμβούλους, μας έχουν κάνει θετική εντύπωση, γιατί σε δύσκολες στιγμές έχουν δείξει πολύ καλή πρόθεση. Η Μαρία Οικονομάκου έχει βοηθήσει σε όλες τις περιπτώσεις τους λαθρομετανάστες, όπως και όλα τα ειδικά σχολεία και φορείς της πόλης (Ειδικό, ΕΕΕΕΚ, ΚΕΦΙΑΠ, Κέντρο Ημέρας Αυτισμού). Ο Νίκος Μπασακίδης έδωσε το ΟΚ, όπως μάθαμε, ώστε τα παιδιά της Ομάδας Στήριξης Χωριών SOS να κάνουν δωρεάν μαθήματα στις σχολές της "Φάρις". Αυτή η μία τους πλευρά, η τακτική "Πόντιου Πιλάτου" στο θέμα του φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής, από την άλλη. Οχι "λευκό", ούτε απάθεια στο φεστιβάλ ενός κόμματος - ομάδας, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ναζισμό. Το ναζισμό που έστειλε πρώτα στους φούρνους τα άτομα με αναπηρία, που έκανε πάνω τους πειράματα μπας και εξαλείψει από την ανθρωπότητα το προβληματικό τους DNA, το ναζισμό που αντιμετωπίζει τον αλλοδαπό ως κατώτερο ον. Eγώ έχω μπερδευτεί ή απλώς η πραγματική αλήθεια είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ; Τώρα ήρθε η ώρα να απαντήσει στις ερωτήσεις εκείνου του παλιού αμερικάνικου τραγουδιού των εργατών: "Which side are you on, boys? Which side are you on?". Με τίνος το μέρος είστε, παιδιά; Διαλέξτε πλευρά. Τώρα όμως.
