Μια λίστα που, εκτός από θλίψη και ευχολόγια για να μην ξαναγίνει κάτι ανάλογο, θα πρέπει κάποια στιγμή να απασχολήσει πολύ σοβαρά όλα τα θεσμικά -και όχι μόνο- όργανα αυτής της Πολιτείας. Οπως συνηθίζεται φυσικά, μετά από κάθε τέτοιο γεγονός, τα πολιτικά κόμματα και οι οργανώσεις προέβησαν σε ανακοινώσεις καταδίκης, ενώ ως γνωστόν αναβλήθηκε η αγωνιστική στις εθνικές κατηγορίες των ομαδικών αθλημάτων, “ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του Κώστα Κατσούλη”. Μια κίνηση η οποία επί της ουσίας δεν έχει κάτι να προσφέρει στην προσπάθεια καταστολής της οπαδικής βίας στην Ελλάδα.

Τι δηλαδή θα αλλάξει αν δεν παίξουν μπάλα την Κυριακή ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η “Μαύρη Θύελλα” κ.τ.λ., και ποιο θα είναι το ηθικό δίδαγμα προς τον φίλαθλο κόσμο από κάτι τέτοιο; Το ερώτημα είναι ρητορικό. Βλέπουμε δηλαδή για μία ακόμα φορά ότι η Πολιτεία πετάει την... μπάλα στην εξέδρα, μέχρι την επόμενη φορά που θα ξαναζήσουμε κάτι ανάλογο. 

Ως τώρα κάθε φορά που γεγονότα βίας κάνουν την εμφάνισή τους στους αθλητικούς χώρους, οι μόνοι που τιμωρούνται είναι οι κατά το κοινώς λεγόμενο “υγιείς φίλαθλοι”. Αυτοί δηλαδή που δεν είχαν καμία ανάμειξη στα επεισόδια. Πώς; Με το να απαγορεύεται η μετακίνηση των οπαδών ή να δίνονται αγώνες κεκλεισμένων των θυρών. Είδατε εσείς να έχει υπάρξει κάποια πρόοδος γύρω από αυτό το θέμα; 

Αρκεί να έχεις πάει λίγες φορές στη ζωή σου στο γήπεδο, για να διαπιστώσεις ότι επί της ουσίας δεν υπάρχει έλεγχος για το τι κουβαλάει μαζί του ο καθένας στις κερκίδες - και όσο οι δράστες ενίοτε τυγχάνουν μιας ιδιότυπης ασυλίας υπό το φόβο των αντιδράσεων των υπολοίπων, τότε ο κατάλογος με τους νεκρούς στα ελληνικά γήπεδα θα μεγαλώνει.

Ο αθλητισμός μέσα στην κρίση θα μπορούσε να αποτελέσει μία πραγματική διέξοδο, αλλά το πρόβλημα του χουλιγκανισμού φυσικά είναι κάθε άλλο παρά... αθλητικό. Με ευχολόγια και με απλές διαπιστώσεις της σοβαρότητας της κατάστασης, μόνο λύση δεν πρόκειται να βρεθεί.