Οι Ολλανδοί και τα φράγματα
Πριν λίγες ημέρες η «Καθημερινή» κυκλοφόρησε με τίτλο «Ανοίξτε τα ποτάμια, ξεχάστε τα φράγματα» και υπότιτλο «Το πόρισμα για τις πλημμύρες στη Θεσσαλία» με αναφορά στην έκθεση των Ολλανδών εμπειρογνωμόνων για τις πλημμύρες. Ο τίτλος βεβαίως «δημοσιογραφική αδεία» για να «χωρέσει» την είδηση, αλλά δυστυχώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που διαβάζουν μόνον τους τίτλους. Και αν μένουν μέχρι εκεί, κάτι και παρηγοριά. Όταν όμως βγάζουν γενικευμένα συμπεράσματα και αποφαίνονται για αντιπλημμυρικά έργα, τότε το πράγμα αλλάζει. Δεν μπορώ να γνωρίζω προθέσεις, εκείνο όμως το οποίο γνωρίζω είναι πως οι Ολλανδοί εμπειρογνώμονες υποστηρίζουν εκείνο το οποίο υποστηρίζουμε όλοι εκείνοι που διαφωνούμε με το «φαραωνικό» αντιπλημμυρικό του «Μορέα». Το επιβεβαίωσε με ευκρίνεια ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης την Πέμπτη όταν δήλωσε ότι: «Συμπερασματικά, οι υποδομές που πρέπει να δημιουργηθούν θα συμπεριλαμβάνουν κυρίως έναν συνδυασμό δημιουργίας ικανότητας συγκράτησης υδάτων, αυξημένες δυνατότητες άντλησης υδάτων και άρδευσης καλλιεργειών, και βελτιωμένα συστήματα αναχωμάτων, ταμιευτήρων και μικρότερων φραγμάτων». Τα μικρά φράγματα προτείνουν ως λύση οι Ολλανδοί αλλά πριν το δηλώσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, το περιέγραφε με ακρίβεια στο ρεπορτάζ που προαναφέρθηκε η «Καθημερινή». Στο οποίο αναφέρεται ότι οι εμπειρογνώμονες τονίζουν πως «οι υποδομές για την αντιπλημμυρική προστασία θα είναι ένας συνδυασμός δημιουργίας εγκαταστάσεων συγκράτησης του νερού, εγκαταστάσεων για την αύξηση της αποστράγγισης του νερού και βελτίωσης του δικτύου αναχωμάτων». «Εγκαταστάσεις συγκράτησης νερού» είναι ακριβώς τα μικρά φράγματα που υποστηρίζουμε ως λύση για την αντιπλημμυρική προστασία της πόλης.
Εκείνο με το οποίο δεν συμφωνούν οι Ολλανδοί, περιγράφεται σε μια άλλη παράγραφο: «Τα μεγάλα φράγματα είναι ακριβά, απαιτούν ειδικές συνθήκες και συχνά εξυπηρετούν άλλους σκοπούς (λ.χ. παραγωγή ενέργειας, άρδευση) που κατά πάσα πιθανότητα έρχονται σε σύγκρουση με τη διαχείριση πλημμυρών». Και αναφέρονται στα μεγάλα φράγματα που είχαν σχεδιαστεί και δεν έγιναν στη Θεσσαλία για λόγους οι οποίοι συμπυκνώνονται στην προηγούμενη φράση. Από εδώ «τσίμπησε» και ο τίτλος που δεν αποδίδει το πνεύμα των εισηγήσεων. Αναφέρει όμως και κάτι άλλο το ρεπορτάζ της εν λόγω εφημερίδας: «Βιομηχανίες και οικισμοί έχουν χτιστεί πάνω σε πλημμυρικές ζώνες χειμάρρων και ποταμών, διαπιστώνουν οι εμπειρογνώμονες και προτείνουν να δοθεί χώρος στα ποτάμια». Για την πόλη προφανώς η «μετάφραση» είναι πως «πρέπει να δοθεί χώρος στα ρέματα» αλλά αυτό προϋποθέτει σύγκρουση με εκείνους που τα έχουν καταπατήσει και περιορίσει. Και καμία δημοτική αρχή δεν φρόντισε ούτε να εκτιμήσει την πραγματική κατάσταση και να διερευνήσει αν, που και πως μπορεί να γίνει αυτό. Και ένα τελευταίο από τις προτάσεις των Ολλανδών όπως «διέρρευσαν»: «Η ετοιμότητα για μελλοντικές πλημμύρες μπορεί να αυξηθεί περαιτέρω με τη δημιουργία σταθμών όπου θα φυλάσσονται εξοπλισμός και μηχανήματα για επείγουσες επισκευές και απομάκρυνση φερτών υλικών, σκάφη για επιχειρήσεις διάσωσης και σάκοι με άμμο οι οποίοι θα διανέμονται σε πολίτες και φορείς ώστε να προστατεύσουν ευαίσθητα σημεία στα αναχώματα, αλλά και κατοικίες και υποδομές ζωτικής σημασίας». Εδώ και δεκαετίες από τις στήλες της εφημερίδας επιμένουμε στην ανάγκη άμεσης απομάκρυνσης των συνεργείων από την κοίτη του Νέδοντα για να μην αχρηστευτεί η επιχειρησιακή δυνατότητα του δήμου και να είναι ο εξοπλισμός διαθέσιμος για το σκοπό που αναφέρεται πιο πάνω. Εντάξει, κάποτε θα γίνει και αυτό, αρκεί να μην προλάβει να τα πάρει ο Νέδοντας. Και κάτι ακόμη για την αδιαφορία των πολιτών για το γεγονός ότι με για χρόνια «θα σκιστεί» στα δύο η πόλη στο κέντρο της με ό, τι συνεπάγεται αυτό. Ο φίλος καθηγητής του ΕΜΠ Νίκος Μπελαβίλας, αναφερόμενος στην υπόθεση του «Μετρό» στα Εξάρχεια γράφει ως έναν από τους τρεις λόγους που δεν υπήρξαν αντιδράσεις πριν λίγα χρόνια όταν σχεδιάστηκε το έργο: «Δεύτερη αιτία είναι ότι οι μαζικές αντιδράσεις κατοίκων απέναντι σε κάποιο μεγάλο έργο που αλλάζει τη ζωή τους, σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα ξεκινούν όχι στα χαρτιά αλλά όταν εμφανίζονται εκσκαφείς σε γειτονιές». Αυτά…
Ιστορίες για ποδηλατόδρομους
Περνούσα πριν λίγες ημέρες τη γέφυρα της Λυκούργου και διαπίστωσα ότι έχει πέσει άσφαλτος. Κάτω από την οποία «θάφτηκε» ο ποδηλατόδρομος για τον οποίο δαπανήθηκαν σημαντικά ποσά και είναι όχι μόνον άχρηστος στην ουσία αφού ελαχιστότατοι τον χρησιμοποιούν καθημερινά, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνος (ένα από τα στοιχεία που αποτρέπουν τους ποδηλάτες στη χρήση του). Στο σημείο που προανέφερα και καθώς η γέφυρα κάνει μια καμπύλη, όποιος ξεθαρρέψει και δοκιμάσει να συνεχίσει με το ποδήλατο, μπορεί να βρεθεί κάτω από τις ρόδες των πολυάριθμων αυτοκινήτων που πηγαινοέρχονται διαρκώς και κοντά σε μια «προβληματική» κυκλοφοριακά διασταύρωση. Γενικά η υπόθεση «ποδηλατόδρομος» στην Καλαμάτα είναι μια πονεμένη ιστορία κακών σχεδιασμών και σκοπιμοτήτων. Ο πρώτος ποδηλατόδρομος έγινε… «κουτσός» και «στραβός». Και λέμε «κουτσός» γιατί σταματάει στην Ανάσταση και δεν φτάνει μέχρι το (παλιό) «Φιλοξένια». Αυτό βεβαίως δεν εμποδίζει τους ποδηλάτες να χρησιμοποιούν τον πεζόδρομο της Ναυαρίνου ως ποδηλατόδρομο και πολλές φορές με τρόπο επικίνδυνο και εξαιρετικά αγενή. Οι εκάστοτε δημοτικές αρχές κάνουν το κορόιδο, αφήνουν ποδηλάτες και πεζούς να διαπληκτίζονται αφού δεν βάζουν κανόνες, αλλά αν συμβεί το απευκταίο κάποια στιγμή θα κληθούν να δώσουν εξηγήσεις στα δικαστήρια σχετικά με το τι είναι αυτή η ζώνη (πεζόδρομος ή ποδηλατόδρομος) και ποία είναι η σήμανση που το υποδηλώνει. Και πεζόδρομος και ποδηλατόδρομος αποκλείεται, θα είναι παγκόσμια κυκλοφοριακή πρωτοτυπία. Εγραψα νωρίτερα ότι είναι και «στραβός»: Στη βόρεια πλευρά της πλατείας στρίβει και καταλαμβάνει το στενό πεζοδρόμιο της Νέδοντος και δεν αφήνει καθόλου χώρο για πεζούς, ενώ στο ύψος της 23ης Μαρτίου πρέπει να γίνει επικίνδυνος ελιγμός. Την απάντηση βεβαίως την έχουν δώσει μόνοι τους οι ποδηλάτες που κινούνται επί της πεζοδρομημένης Αριστομένους και μάλιστα χωρίς προσδιορισμένη ζώνη κίνησης ώστε να προφυλάσσονται και οι πεζοί. Υπάρχει βεβαίως και μια πρόσφατη… παραλλαγή του κεντρικού ποδηλατόδρομου που στέλνει τους ποδηλάτες στο πάρκο μέσα από την ζώνη που αποκτήθηκε με την κατάργηση της σιδηροδρομικής γραμμής. Βλέπετε το πεζοδρόμιο είναι ιδιοκτησία των… τραπεζοκαθισμάτων και δεν υπάρχει χώρος για κοινωνικές χρήσεις. Αυτά και πολλά άλλα στην πόλη που πορεύεται χωρίς σχέδιο αλλά με μεγάλα λόγια των εκάστοτε «τιμονιέρηδων»…
Περί δημοσίων έργων
Αστραψε και βρόντηξε πριν από λίγες ημέρες ο Περιφερειάρχης Παναγιώτης Νίκας για την υπόθεση των δημοσίων έργων. Είπε πολλά και ενδιαφέροντα έστω και εκ των υστέρων (κάτι που του χρεώνει ο καθένας με μεγάλη ευκολία), για τα οποία όμως δεν φαίνεται να συγκινείται και κανένας. Υποθέτω ότι είναι πολλά τα αυγά που θα πρέπει να σπάσουν για να υπάρξει ριζική αλλαγή, τα συμφέροντα είναι μεγάλα, το σύστημα πολύπλοκο με τρόπο ώστε κάθε φορά το δημόσιο να… βρίσκεται από κάτω. Θα ήθελα όμως με αφορμή αυτό να σημειώσω ότι τα χειρότερα προβλήματα παρουσιάζει ένα δικό του έργο. Και αυτό δεν είναι άλλο από το «Ανοιχτό Θέατρο» στην κοίτη του Νέδοντα που ξεκίνησε όταν ήταν ακόμη δήμαρχος και θα κλείσει τη θητεία του ως Περιφερειάρχης χωρίς να έχει τελειώσει (και κατά πως βλέπω να κινούνται τα πράγματα, είναι άγνωστο αν και πότε θα τελειώσει). Εξ αρχής είχα καταθέσει τις σημαντικές διαφωνίες με το έργο. Επισημαίνοντας από την αρχή της διαδικασίας αδειοδότησης ότι ο φάκελος θα έπρεπε να έχει… επιστραφεί όπως πήγε. Κανενός δεν ίδρωσε το αυτί ακόμη και όταν το θέμα έφτασε στο δημοτικό συμβούλιο. Ξεκίνησε λοιπόν και κάπου 5 χρόνια τώρα πάει από εμπλοκή σε εμπλοκή. Δεν είναι έργο κάποιου άλλου, ο περιφερειάρχης έχει άμεση εμπλοκή στη «σύλληψη» και χρηματοδότηση. Αλλά ως γνωστόν φταίει μονίμως εκείνος ο «αυτοφοράκιας», ο Χατζηπετρής…
