Ουσιαστικά η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει περισσότερο από ένα δεξιότερο κόμμα που θα πολιτευτεί με σύνθημα "νόμος και τάξη", παρά από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που πραγματικά πιστεύουν ότι θα ανακτήσουν την εξουσία χαϊδεύοντας τα αυτιά των μπαχαλάκηδων που τρομάζουν τη μεσαία τάξη. Στη συνέντευξή στον Αlpha ο κ. Τσίπρας έδειξε ότι αντιλαμβάνεται το πρόβλημα και γι’ αυτό φρόντισε να πάρει αποστάσεις από τους μπαχαλάκηδες.
Από το βήμα της Βουλής όμως απευθύνθηκε για ακόμα μια φορά στο εσωκομματικό ακροατήριο, χαρίζοντας μια εύκολη επικοινωνιακή νίκη στον κ. Μητσοτάκη που απευθυνόταν στη μεσαία τάξη. Ο τελικός νικητής όμως θα αναδειχθεί στα πανεπιστήμια, όταν θα αναμετρηθούν αστυνομικοί και μπαχαλάκηδες. Αν επικρατήσει η τάξη, ο κ. Μητσοτάκης θα πάει σε εκλογές με σημαία την επιτυχία του στα πανεπιστήμια. Αν επικρατήσει χάος, νικητής θα αναδειχθεί ένα υπερδεξιό κόμμα που θα χαρακτηρίζει τα κυβερνητικά στελέχη "συριζαίους με γραβάτες" και θα υπόσχεται να διατηρήσει την τάξη σε μια ανασφαλή κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση, το πολιτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ αφήνει παγερά αδιάφορη τόσο τη μεσαία τάξη όσο και ένα μεγάλο ποσοστό της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ που κυριάρχησε για σχεδόν 40 χρόνια στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Ανοίγοντας παρένθεση, αξίζει να επισημάνουμε για μια ακόμα φορά ότι το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε πολιτικά εκφράζοντας όχι μόνο την αριστερή αντιδεξιά συνιστώσα του, αλλά και την αντιδεξιά βενιζελική πτέρυγα της προδικτατορικής Ενωσης Κέντρου, που όμως μεταξύ άλλων ήταν και φανατικά αντικομμουνιστική.
Η κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ στο αντιδεξιό βενιζελικό στρατόπεδο παρέμεινε δεσπόζουσα ακόμα και όταν επιχείρησε να την αμφισβητήσει ο προερχόμενος από την Ένωση Κέντρου πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηριχτεί ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός έχοντας στο πλευρό του (εκτός φυσικά από τους δεξιούς νεοδημοκράτες) αριστερούς, και απέναντί του φανατικούς αντιδεξιούς, οπαδούς του Ελευθερίου Βενιζέλου και της Ενωσης Κέντρου. Εννοείται ότι η κεντρώα αντιδεξιά τάση του ΠΑΣΟΚ αφενός στήριξε όλες τις φιλελεύθερες πολιτικά μεταρρυθμίσεις (τις οποίες ανοήτως πολέμησε η συντηρητική Νέα Δημοκρατία) και αφετέρου διατήρησε ζωντανό το κυρίαρχο αίτημα εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους, που εκφράστηκε από τον Κώστα Σημίτη. Αν και οι Έλληνες θυμούνται τον Ανδρέα Παπανδρέου κυρίως για την αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των επομένων γενεών, το ΠΑΣΟΚ έγραψε Ιστορία με φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που γκρέμισαν τη μετεμφυλιακή αστυνομοκρατία και πολλές προνεωτερικές δομές του ελληνικού κράτους. Την ίδια περίοδο η συντηρητική Νέα Δημοκρατία δίσταζε να καταργήσει την... προίκα και να αποποινικοποιήσει τη μοιχεία. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 20 χρόνια από την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981, για να εκσυγχρονίσει η Νέα Δημοκρατία τον πολιτικό της λόγο και να φλερτάρει με το πολιτικό κέντρο χωρίς να τρομάζει τη μεσαία τάξη. Το ΠΑΣΟΚ όμως και μετά την εκλογική του ήττα το 2004 παρέμεινε στον προθάλαμο της εξουσίας, επειδή δεν υπήρχε άλλο αστικό κόμμα να διεκδικήσει με αξιώσεις ψήφους από την αντιδεξιά δεξαμενή.
Ολα άλλαξαν το 2011, όταν η αντιμνημονιακή Αριστερά, κυνηγώντας στους δρόμους βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αφύπνισε τα αντικομμουνιστικά αντανακλαστικά των παλιών βενιζελικών φιλελεύθερων οικογενειών, που τις τελευταίες δεκαετίες εκφράζονταν από το σύνθημα "Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά". Ο δικομματισμός της μεταπολίτευσης κατέρρευσε στις 28 Οκτωβρίου 2011, όταν οι αριστεροί έδιωξαν από τις παρελάσεις τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ανοίγοντας το δρόμο για συγκυβερνήσεις που πριν ήταν αδιανόητες. Οι συγκυβερνήσεις ΝΔ με ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ δεν θα ήταν εφικτές χωρίς τη διάλυση του μεταπολιτευτικού διπόλου Δεξιά - Αντιδεξιά. Το φλερτ επίσης της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη με το πολιτικό Κέντρο δεν θα απέδιδε καρπούς, αν η αντιμνημονιακή Αριστερά δεν είχε διαλύσει το αντιδεξιό μπλοκ του ΠΑΣΟΚ.
Σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα ξαναβρεί συμμάχους στη Δεξιά, καθώς οι θυμωμένοι συντηρητικοί μετά την περιπέτεια του 2015 επιστρέφουν στη "γαλάζια πολυκατοικία". Δύσκολα όμως θα πείσει να τον ακολουθήσουν και όσους έβριζε το 2011 στις πλατείες και στις παρελάσεις. Άλλωστε η εκλογική βάση ξεχνά και αλλάζει συνήθειες πιο δύσκολα από τις ηγεσίες, που πορεύονται με μπούσουλα την κατάκτηση της εξουσίας. Αν στο πολιτικό κάδρο προστεθεί και η διεθνής αδυναμία διατύπωσης μια ρεαλιστικής αριστερής οικονομικής πρότασης, μόνο έκπληξη δεν θα προκαλέσει μια περαιτέρω δεξιά μετατόπιση του εκλογικού σώματος. Ετσι κι αλλιώς η "σύγκρουση" με την Τουρκία ευνοεί τη δημιουργία ενός υπερπατριωτικού κόμματος εξουσίας, που αναπόφευκτα θα αναθεωρήσει τα υπάρχοντα μπλοκ Δεξιά - Αντιδεξιά και Αριστερά - Αντιαριστερά.
Θανάσης Λαγός
