Θα σταθώ κυρίως στην κίνηση που παρατηρήθηκε στην παραλιακή ζώνη και αυτό γιατί πιστεύω ότι πρόκειται για την περιοχή που χρήζει μεγάλης προσοχής. Είναι άλλωστε αυτή που αποτελεί το συγκριτικό πλεονέκτημα της Καλαμάτας έναντι άλλων πόλεων.
Τις περισσότερες ώρες μέσα στα προαναφερθέντα τριήμερα, με το που έστριβες από την οδό Τσαμαδού στη Ναυαρίνου βρισκόσουν μέσα σε ένα μποτιλιάρισμα, το οποίο έστω και για λίγο προκαλούσε μία μικρή ταλαιπωρία. Το πρώτο πράγμα που μπορούσε να σου έρθει στο μυαλό ήταν σίγουρα τι θα γίνει τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, αν από το Μάρτιο γίνεται χαμός από κίνηση στην Παραλία.
Ακουσα μάλιστα και μία άποψη που έλεγε:"Τι τον θέλαμε τον αυτοκινητόδρομο και τους επιπλέον επισκέπτες; Καλά δεν είχαμε την ησυχία μας;". Φυσικά πρόκειται για ακραία άποψη, την οποία δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να ενστερνιστώ, αλλά σίγουρα μπορεί να... χτυπήσει καμπανάκι.
Η πόλη έχει ήδη αλλάξει πολύ και θα συνεχίσει να αλλάζει για αρκετό διάστημα ακόμα και αυτό που εμείς ως πολίτες αλλά και οι άρχοντες θα πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι ο όποιος σχεδιασμός γίνεται θα πρέπει πλέον να βασίζεται σε νέα δεδομένα και με το βλέμμα σε αυτά που έρχονται.

Υ.Γ.: Επειδή θα πρέπει να μαθαίνουμε από το παρελθόν, εντύπωση μου έκανε δημοσίευμα της εφημερίδας"Φως της Καλαμάτας" της 13ης Μαΐου 1901(!) που μας έστειλε ο αναγνώστης Γιώργος Σκούρας, σύμφωνα με το οποίο δημότες"εζήτησαν ως ρουσφέτι από τους εκάστοτε αστυνόμους να αφήσωσι ελευθέραν την οδόν ταύτην (σ.σ. Δημοτική Λεωφόρος Παραλίας, σημερινή Ναυαρίνου) διά τους περιπατητάς, αφού ο μόνος δυστυχώς διά την πόλιν μας περίπατος αυτός είναι. Κανείς όμως δεν έστερξε να τείνη ους ευήκοον προς τα δίκαια ταύτα παράπονα".