Αν κάποιος ήθελε να συνοψίσει σε λίγες γραμμές αυτά που ακούστηκαν, τόσο από τους δημοσιογράφους όσο και από τους πολίτες που συμμετείχαν στην ανοιχτή συζήτηση, θα μπορούσε να πει ότι η Καλαμάτα είναι μια πόλη που αναζητά την ταυτότητά της για τις επόμενες δεκαετίες - και η διεκδίκηση της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας μπορεί να αποτελέσει μια πολύ καλή αφορμή για εντατικοποίηση του διαλόγου των πολιτών και των διαφόρων ομάδων που δρουν σε αυτή, ώστε να διαπιστωθεί συλλογικά σε ποια Καλαμάτα θέλουμε να ζούμε τα επόμενα χρόνια.

Σε λογική βάση κινούνται φυσικά και οι αγωνίες που εκφράστηκαν, για την οικονομική διαχείριση του πρότζεκτ της Πολιτιστικής συνολικά (διεκδίκηση και ενδεχόμενη φιλοξενία), για την οποία τόσο οι συντονιστές όσο και καθένας μας από το πόστο του θα πρέπει να έχουμε τα μάτια και τ' αυτιά μας ορθάνοιχτα.

Από εκεί και πέρα πάντως, η κοινή διαπίστωση -που εκφράστηκε με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο από τη Λέττα Πετρουλάκη, ιστορικό στέλεχος της Πειραματικής Σκηνής Καλαμάτας- περί έλλειψης πολιτισμού της καθημερινότητας (προφανώς όχι μόνο στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, αλλά γενικότερα στην ελληνική κοινωνία, περιγράφει εν ολίγοις όλα όσα θα πρέπει ως πολίτες να βελτιώσουμε, είτε διεκδικούμε έναν μεγάλο θεσμό, όπως η Πολιτιστική Πρωτεύουσα, είτε όχι.

Η βελτίωση των συνθηκών της καθημερινότητας και κάποιων βασικών υποδομών θα πρέπει να είναι τα βασικά στοιχήματα της πόλης για τα επόμενα χρόνια. Αλλωστε, τι νόημα θα έχουν και οι πλούσιες πολιτιστικές δραστηριότητες... αν τον υπόλοιπο χρόνο ζούμε και δρούμε στενά εγωιστικά, χωρίς καμιά φροντίδα για την αρμονική συμβίωσή μας με τους άλλους, χωρίς καμιά συναίσθηση της νομικής αλλά και της κοινωνικής ευθύνης μας απέναντι στους γύρω μας;