Δεν είμαι βέβαιος αν το φαινόμενο ήταν καθολικό, η αλήθεια είναι όμως ότι στην περιοχή μας υπήρχε ένας διαρκής ανοιχτός διάλογος για τα θέματα του τόπου, με γέφυρα τις εφημερίδες και το σχολιασμό που έκαναν οι συντάκτες τους, οι αναγνώστες ή και άλλοι περί τα δημοτικά ασχολούμενοι.
Τα τελευταία χρόνια η ιστορία αυτή αποτελεί πλέον… ένδοξο παρελθόν. Οι νέας κοπής τοπικοί παράγοντες μπαίνουν στον κόπο να απαντήσουν μόνο αν πρόκειται να ανταλλάξουν πυρά με αντιπάλους. Η κριτική... τους ξινίζει και το δείχνουν με τον πλέον διαφορετικό τρόπο (ενίοτε και προκλητικά). Πίσω από αυτήν ανακαλύπτουν πάντα "σκοπιμότητες" ή πολιτικούς εχθρούς... και χρησιμοποιούν τη "δίκη προθέσεων" ως ασπίδα για να υπερασπιστούν την ανεπάρκεια και τα λάθη τους.
Και αυτά ουδόλως μας απασχολούν - ο καθένας κρίνεται από την παρουσία του στο δημόσιο βίο και όχι στις παρέες των "κολλητών" που βλέπουν στο πρόσωπο κάποιου τοπικού παράγοντα το γίγαντα της τοπικής πολιτικής ή τον… επόμενο δήμαρχο, ο οποίος χρειάζεται ψυχολογική ενθάρρυνση για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του που βυσσοδομούν.
Θεωρούν εαυτούς "εκλεκτούς του λαού" που δεν έχουν υποχρέωση να δίνουν εξηγήσεις, με τη βεβαιότητα πως ο μηχανισμός τους την επόμενη φορά θα κάνει και πάλι τη δουλειά του και θα τους φέρει πιο κοντά στον τελικό στόχο. Εννοείται βεβαίως ότι για το σκοπό αυτό επιχειρούν να δημιουργήσουν και προνομιακές σχέσεις με ανθρώπους από τον κύκλο των απασχολουμένων στην ενημέρωση, μετερχόμενοι κάθε μέσον για το σκοπό αυτό. Εξ άλλου ο χώρος της ενημέρωσης "μπάζει" από πολλές πλευρές - και η διάθεση του δημοσίου χρήματος έχει… ανταλλακτική αξία για την εξουσία.
Κάπως έτσι κατασκευάζονται οι "αγιογραφίες" των ασήμαντων που κυκλοφορούν σε θέσεις εξουσίας και οι οποίοι φιλοδοξούν είτε να αναρριχηθούν στα ύπατα αξιώματα είτε να κάνουν από καλύτερη θέση τις δουλειές τους... ή να ικανοποιήσουν τέλος πάντων τη ματαιοδοξία τους. Το κακό είναι ότι στην πιάτσα πλέον κυκλοφορούν όλο και περισσότεροι που κολακεύονται με την προσφώνηση "δήμαρχε", και μάλιστα ορισμένοι το πιστεύουν κιόλας! Σε μια εποχή που το "χύμα" και επικινδύνως απολίτικα κομματικοποιημένο προβάλλεται με κάθε τρόπο, το έδαφος είναι ευεπίφορο για να ανθίσουν οι φιλοδοξίες ανθρώπων που έχουν τόση σχέση με την αυτοδιοίκηση, όση και το μούσμουλο με το τρόλεϊ.
Κανένας δεν αναζητεί ανιδιοτελείς μέχρις ανάδειξής τους σε… αγίους της αυτοδιοίκησης και ανθρώπους που έχουν τάξει τη ζωή τους στη σωτηρία του τόπου. Οι δήμοι όμως χρειάζονται ανθρώπους με ανοιχτό μυαλό και διάθεση να διοικήσουν μέσα από ένα διαρκή διάλογο με την κοινωνία, ενσωματώνοντας τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις πολιτών, άλλων δημοτικών παραγόντων και καθενός που μπορεί να συμβάλει στην προσπάθεια να γίνουν βήματα προόδου. Και η ανάγκη για τέτοιους ανθρώπους δεν έχει κομματικά σύνορα, αφορά το σύνολο εκείνων οι οποίοι φιλοδοξούν να προσφέρουν στην αυτοδιοίκηση.
Διαφορετικά, το ναυάγιο θα είναι αναπόφευκτο και θα πάρει μαζί του κι εκείνους που ζουν με τις βεβαιότητες των μηχανισμών τους.
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr
